Rudy, mijn goede fietskameraad en sedert jaren een erg goede vriend, en ik, samen grote plannen gemaakt om een tochtje te wagen in Haspengouw.
D-Day was er maar ja, zijn vrouwtje, steeds verpleegster geweest, maant ons aan tot voorzichtigheid: zo 2 lichtbelegen mannen, 30 graden zonneschijn, weliswaar mét zonnebrandbescherming, een helm,… alles voorzien, maar dus geen fietstocht! Het praten tijdens de fietstocht is ook een belangrijk item, allerlei gegevens uitwisselen over pas verlopen vakanties, nog verloven die moeten gebeuren, tips en advies,… eigenlijk info uit een betrouwbare en eerlijke bron, niet gespekt met commercie, gaat verloren.
Genieten van gesprekken
Besluit: niet moeilijk: het momentum was voorzien en Tiba en ik zijn de Rudy met de Alfa gaan ophalen. We hebben een fijn en rustig terras uitgezocht en trokken daar op die dinsdagnamiddag ineens de gemiddelde leeftijd aardig omlaag. Een vriendelijke horeca-medewerker, echt in de wieg gelegd om mensen vriendelijk te bedienen, serveerde ons zoals het hoorde: een fris getapt adviesbiertje van het vat, wat nootjes erbij en de rest wordt geschiedenis. Genieten van de gesprekken onder elkaar, sharing experience, geen roddel, wel het verstaan van een blik zonder woorden, ook woorden die meer zeggen dan die woorden alleen.
Eigen historie
Daar kom je ook mensen tegen die je herkent van gezicht maar geen naam meer kunt op kleven, mensen die je eigen historie vertellen, zonder dat je nog beseft in welk deel van je eigen geschiedenis die personen nog thuishoren. Blijven praten doet ineens nieuwe relaties naar boven komen, kleinkinderen waarvan je het bestaan niet wist, mensen die ons aller Haspengouw gaan verlaten om een appartement in te nemen in het centrum van Limburg, korter bij die klein mannen, openstaan om het grootvader- en moederschap op te nemen.
Ongeleide raketten Ergernis over de andere opvoedingsmethoden, vrezend dat die jonge gasten ongeleide projectielen gaan worden in de nabije toekomst. In onze jonge tijd was er discipline die werd bijgebracht. Er werd niet gediscussieerd met die kinderen over hoe zij dachten dat het zou moeten lopen: de boodschap was er een die weinig keuze liet. Normbesef hing samen met sommige religie-doctrines, het was een stuk van de maatschappij dat algemeen aanvaard moest worden. Het feit dat die normen nu blijkbaar niet meer zo belangrijk zijn, doet onze generatie bang krijgen. We maken van die kinderen, tenminste in onze ogen, er ongeleide raketten van, wegschietend naar een doel dat niet bekend is en vreemde resultaten kan opleveren.
Extremistisch denken
De vrees voor het onbekende, de vrees voor hetgeen mensen durven beweren, durven doen, ook onze politiekers, de angst voor al dat, het maakt ons een stukje extremistischer. Angst voor het onbekende, angst om daarover te praten… Bewust zijn dat iets anders ook best ok kan zijn, kan ons helpen om niet in die val van het extremistisch denken te vallen. Binnen dit en een jaar in 2024 is het zover: ons niet laten inpakken door die voor sommigen onzichtbare val van het zwart of donker kijken. Keep clear!!