Opinie: Waarom de recepten van Pascal Vossius anno 2025 niet meer werken

Het volledige centrum van Sint-Truiden wordt omgevormd tot fietszone. Vooruit dan maar. Het zal de Binken in de binnenstad worst wezen, die zien hun fiere stad steeds verder wegzakken.

In leegstaande garages, in de kelder van het vredegerecht, op de banken van het stadspark, in allerlei nissen en spelonken in de Truiense binnenstad slapen er dakloze mensen. Hoeveel? Daar heeft niemand een idee van. Zwervers met uitgemergelde gezichten, halveliterblik Carapils in de hand behoren tot het vaste straatbeeld. Even een ommetje door de Cincindriawijk bij valavond. Niemand durft nog. Op het bankje op de Vesten vlak boven de neus van de lokale politie, verhitten enkele verslaafden hun lepel heroïne. De Halalslagerij in de Luikerstraat, een doorgangshuis voor Afghaanse mensenhandel.

Barbershop here

Ondertussen rijzen kapsalons van nobele onbekenden als paddenstoelen uit de grond. “Barbershop here!”. Sint-Truiden telt vandaag meer dan 40 kapperszaken binnen de wallen. Ik tel de randgemeenten dus niet eens mee. Poolse supermarkten, Roemeense specialiteiten, Turkse bakkers, Afghaanse grill restaurants. Wie zijn die mensen eigenlijk? Vanwaar komt dat geld? Weten we dat? Het antwoord is neen, of misschien in het beste geval ten dele. “Neem morgen Dony, Deli Roma, Caleche en Roosen weg, wat heb je dan nog?”, zucht menig oudere Truienaar. Ondertussen wordt ons erfgoed met de Heilige Trudo op kop overwoekerd met onkruid. Te hoog om te maaien, blijkbaar.

Oude recepten

Ik vrees dat Matteo Simoni, Sergio en hun stoet van Cowboys met of zonder confederale vlag dat niet op één dag gaan oplossen. Ik denk dat een organisatie als Shop&The City zich opnieuw moet gaan uitvinden en de automatische piloot moet afzetten. De recepten van Pascal Vossius, ooit een toonvoorbeeld voor Vlaamse provinciesteden, werken anno 2025 niet langer meer. Hun houdbaarheidsdatum is gepasseerd. De wereld is veranderd.

Linkse vrienden

“Maar in andere steden is dat ook zo”, gooit men mij vrij snel voor de voeten. Dat is waar, maar is dat een reden om er niets aan te doen? “Koren op de molen van extreemrechts”, briesen mijn linkse vrienden, terwijl ze zich verslikken in hun Chablis Domaine François Raveneau en hun Aspergebox van de Rotary in hun buitenkeuken ergens in Zepperen of Velm openen. Het is de realiteit, vrees ik. We moeten deze realiteit onder ogen durven zien en er iets aan beginnen te doen. Het is nog niet te laat. Maar the point of no return is wel in zicht.

En oh ja, het gaat niet om 'eigen volk eerst'. Een Afghaanse vluchteling blijft welkom. Maar niet om recht onder onze neus mensen te verhandelen. Gastvrij ja, maar niet onnozel.

Foto: Tim Dirven