Da’s toch de normaalste zaak van de wereld. Jawel, voor ons als rechtgeaarde Belgen is dat een fluitje van een cent. Als kind krijgen de meesten onder ons een fietsje onder hun gat geduwd, en hop, onze mobiliteit krijgt een zetje waar we de rest van ons leven van profiteren.
Hoe anders in verre streken op deze aardkluit, waar fietsen het laatste is waar aan gedacht wordt, zeker als je elke dag moet vechten om te overleven. Met grote verbaasde ogen kijken we hier naar volwassen vreemdelingen die zeggen niet te kunnen fietsen. Nog te weinig beseffen we als weldoorvoede Belgen welk voorrecht het is om als kleuter te hebben leren pedaleren. Als kind ontdekten we onze omgeving. We gingen naar iedere locatie die we maar wensten, en transporteerden vanalles op en met de fiets. De fiets werd onze eerste uiting van vrijheid, en plaveide de weg naar een ontdekkingstocht die zal voortduren tot onze laatste ademtocht.
Knikkende knieën
Al voor het zevende jaar op rij wordt er in onze stad jaarlijks een cursus georganiseerd om allochtone volwassen vrouwen of mensen van vreemde origine te leren fietsen. Een samenwerkingsverband van stedelijke en nationale overheden, in combinatie met lokale verenigingen. Beginnen alle dames met knikkende knieën aan de 10-delige lessenreeks, dan kunnen ze na afloop fietsend naar huis, waarbij meestal de dankbaarheid van hun gezicht druipt. Deze mensen beseffen maar al te goed de waarde van het fietsen, nu ze voortaan met hun stalen ros naar de markt kunnen, naar hun werk, het station, noem maar op…. Hun leefwereld wordt op slag met kilometers vergroot. Hun leven verandert compleet ten goede.
Tij keren
Dit initiatief dat wordt opgezet door de Sport- en Integratiedienst van de stad Sint-Truiden, samen met Fedasil, Masala, en de lesgevers van PaxX – Global Cycling, is een schoolvoorbeeld van hoe dienstbaarheid aan anderen de wereld een klein beetje beter kan maken. Waar tegenwoordig de polarisatie in onze stad hand over hand toeneemt, kan het tij gekeerd worden als mensen en verenigingen de handen in mekaar slaan. Voor een habbekrats kunnen grootse dingen worden verwezenlijkt. De kosten van dit project zijn verwaarloosbaar (de totale onkosten bedragen een schamele 400 euro). De inzet van alle betrokkenen is evenwel onbetaalbaar !
Grandeur
Hopelijk mag dit initiatief de voorzet zijn voor vele andere verenigingen en organisaties om samen te gaan werken. Nieuwe ideeën te ontwikkelen en tot uitvoer te brengen, zodat onze mooie stad haar grandeur mag terugkrijgen. Een stad waar mensen om mekaar willen geven. Ongeacht hun politieke kleur, afkomst of positie. Want zo simpel kan het leven zijn.