In zijn rubriek De Stoute Schoen laat Bernard Derwa zijn licht over Sint-Truiden schijnen
Ik leef mee met de wensen van Duras. Op een wip dreigen hun huizen gewoon onbewoonbaar te worden. Stel u dat eens even voor: ge hebt uw leven lang hard geknokt om uw huis afbetaald te krijgen en om één enkele man te plezieren, wordt de buurt verpest!
Ge kunt niet meer slapen, de camions doen u daveren in uw bed, ge krijgt 'zenuwen’, eet= en maagstoornissen. Huis nul euro, nul centiemen waard. Of toch ongeveer. Ik spreek uit ervaring: ik kocht een huis een beetje verder dan Asster, het oude Sancta Maria. Daar is dus een ziekenhuis en mag er slechts 30 km. per uur gereden worden. ‘Dat zal wel zijn' zei de schuldendiva. Ze wierp de twee petities in de prullenmand, liet míj twee zeverbrieven toezenden en het blijft daar 70. 'Nu heb ik u eens goed gehad’ onnuttige Derwa.' Dat men op die autostrade 180 durft te rijden, dat deert schepenbank niet het minste. Altijd dezelfde 'cirque': heel veel kleinen moeten het voor één machthebber besnieten.
Dirk Selis volgt dat 'Zaventem in Duras' op de voet op. Maar niet alleen met de 'Durassenaren' heb ik compassie, ook met de jongeren. Wij zijn het, die van hun huis, hun tuin, hun wereld een woestijn maken. Zoals naar gewoonte kijken de politiekers de andere kant op. En zeker in Sint-Truiden, hoe kan het anders.
Het is nogmaals de ‘gaande man’, wij dus, die actie moeten voeren. Een zekere Blythe Pepino heeft een club opgericht, Birth Strike! Het is een groepering van alle mensen die besluiten geen kinderen op de wereld te zetten. 8 miljard mensen kan deze aardbol niet aan. We zijn met veel te veel. Wat een mooi en moedig initiatief. Als dit clubje van verantwoordelijke ouders bijval zal krijgen, dan kunt ge niet geloven hoe snel het kolossale getal van 8 miljard slinkt.
Iets om over na te denken ...