In zijn rubriek de Stoute Schoen houdt ere-advocaat Bernard Derwa zijn geliefde Sint-Truiden op een eigenzinnige wijze tegen de lamp
Niemand geraakt er nog uit wijs: geraakt Sint-Truiden dan nooit verzadigd van de appartementen en van de winkels? Waar kliniek Sint-Anna stond komen er zomaar 114 nieuwe bij.
Plus vijf winkels. Zelfde liedje aan de Broeders. De Tiensestraat moet nog meer leeglopen. De goede tijd voor de appartementen is voorbij: er is allereerst de verarming door het
dure leven en er is ook de heersende mentaliteit. Het respect is zoek. Dicht op elkaar wonen wordt een haard van frustraties. Vroeger hadden Pa en de Schoolmeester een heel ander gedacht over opvoeden. Er waren twee regels: van zodra de bengel het juiste spoor verliet, kreeg hij de vermanende vinger, hoog opgestoken, te zien. "Ventje, dat is de laatste keer!"
Oorlap
Als dat vermaande ventje het dan toch gewaagde het gebod te negeren, dan belandde zonder pardon de onvermijdelijke oorveeg tegen wang en tegen oor. En van zulk een 'mot' ging ge echt niet dood: nooit heb ik er ene in het College weten wenen. Alle ouders stonden achter de schoolmeester. Sommige vaders vonden het zelf nodig zoonlief een tweede oorlap toe te dienen omdat hij op school stout geweest was. Het gevolg was dat de jeugd al heel vroeg discipline en respect werd aangeleerd. Die simpele kunst van opvoeden is
vergane glorie. Nu kent elkeen zijn rechten. De plichten zijn van hun voetstuk afgedonderd. En dat merken nu, tot hun schade en schande, zoveel eigenaars van nieuwbouwappartementen.
Ferventen van het witte poeder
De chaos begint al onder de grond, in de parkings. Wie durft er nu zijn ondergrondse garage inrijden als er een groep ferventen van het witte poeder verzameling heeft geblazen? Niemand, en ik, zeker niet. Ge hoort toch niets anders: Wie zijn lijntje moet
hebben, die zal het hebben en wordt een ongeleid projectiel. Wat er op de binnenkoer, de zogenaamde groenruimte, wordt achtergelaten, valt buiten commentaar. En dan in, de blok zelf, waar elke bewoner rekent op een stille en deugddoende nachtslaap, als het daar tegenzit, dan zitten de mensen als ratten in de val. De Politie kent het liedje van buiten. Het volstaat dat één enkeling de nacht voor de dag neemt, muziek opzet, vrienden oproept en het ganse gebouw davert de ganse nacht onder de lage, doffe, eentonige dreunen van 'bassmuziek'.
Slap armke
"Ik geef geen enkele vergunning meer voor appartementen, want zij komen de leefbaarheid van mijn gemeente niet te goede." Dat zijn de woorden van de burgemeester van Vosselaar.
En nog wat over hoe het vroeger ging. Een gepensioneerde politieman vertelt :" Als er gevochten werd, dan gingen wij ertussen. We kregen wel slaag, maar we gaven ook slaag." En een andere Agent: "Als we met zo'n ontembare belhamel te doen kregen, dan draaiden wij die een halve draai on, een flinke mep bovenaan op zijn schouderblad, dat zijn armke slap hing, van die hadden we nooit nog last."
Niets
Die leden van het Politiekorps hadden tenminste het gevoel dat ze hun werk konden doen. En dat geeft voldoening. Nu moeten ze maar den helen tijd op en afrijden want van hoger-
hand leggen ze hen 'de klauters' aan. Dat frustreert. En de burger, wat kan die doen? Niets. En wat zeggen ze hem op het Stadhuis? Niets. Al jaren....