‘Mènne man, da kunt gij u nie voorstellen.’ ‘Nee, da is echt van de ratte besnuffeld.’ ‘Jonges, jonges, mènne man. Menneke!’ ‘Zeg Nicole.’ ‘Ja Linda?’ ‘’Waarom zegde gij in elke zin ‘mènne man’.’
‘Uit gewoonte. Da betekent eigenlijk niks. Het is een typisch Sintruidense uitdrukking.’
‘Ge zegt da toch nie zomaar.’
‘Ik denk er nie bij na. Da floept er zomaar uit.’
‘Mèn man.’
‘Ja, mènne man.’
‘Een tussenklank, zoals jawadde, of allee nu, of valt na doëed?’
‘Een buffer, om de conversatie te kruiden?’
‘Het is toch iets anders. Het is een soort aanspreking.’
‘Hebt ge het tegen mij als ge ‘mene man zegt?’
‘Nee, het is algemener. Ik mompel het eerder bij mezelf.’
‘Als een uitroep van verwondering?’
‘Ja, een beetje verbijstering.’
‘Of verontwaardiging.’
‘Na geluuf ich iet. Mènne man!’
‘Of mènneke?’
‘Ja, dat is ongeveer hetzelfste.’
‘Nu, wij gebruiken het niet in het AN, alleen in ons dialect.’
‘Of in een informele tussentaal. Zoals nu.’
‘Wordt het alleen in Sint-Truiden gezegd?’
‘Wellicht ook een beetje in de naburige dorpen, zoals Zepperen, of Ordingen, of Brustem.
‘Ook op de Chaussée d’Amour?
‘Nee, daar wordt meer Frans gesproken.’
‘Hoe wede gij da?’
‘Mènne man, lekt na men oër.’
‘Da’s toch maar een gewone vraag.’
‘Ja, ja. Mènne man. Do kan ich iet van krèige.’