Zwoel, warm, veel zon, de auto’s vol stof, reeds 3 weken geen regen meer… Bij het wandelen of fietsen valt het me op dat de patatjes in het veld toch nog aan het groeien zijn, dat de graansoorten er weelderig bijstaan, dat de kleine peertjes en kersen ijverig een wedstrijdje houden om de grootste te worden!
De rokjes laten mooie dingen zien, ook mannen in short proberen te concurreren, doch spitten toch hun ondergang als het edele mooie bovenkomt. Als man zijn wij toch wel wat blijven hangen in de oertijden en kunnen het dus niet laten om zo’n mooie verschijning extra aandacht te schenken : we draaien ons (geniepig) om om die mooie beentjes te kunnen bewonderen. De wapperende losse haren die prachtig gedrapeerd over die boezem op en af bewegen. Gracieuze bewegingen, als ze met 2 of meer zijn, “glibberende” geluidjes, goed wetende dat ze bewonderd worden, doch niets laten blijken.
Hooikoorts
Onze horeca beleeft leuke tijden, ze werken hard, doen hun best hun klanten te voorzien van de juiste drankjes, hapjes en lekker eten. ’t Is dikwijls hard werken, het eelt groeit per centimeter onder hun voeten, de artrose wordt zuurder, maar arbeidsvreugde maakt veel goed. Hooikoortslijders zijn bij dit type van weer wel de grote dupe: prikkende ogen, een loopneus, snot alom, zich suf voelen, slecht slapen, half verdoofd door de pilletjes die de symptomen zouden moeten onderhouden.
Beknotten
De geur van de barbecue bij de buren, stijf van de goesting om mee te gaan genieten,… moeilijk in het centrum van de stad waar we spijtig genoeg niet altijd ons buren kennen. Buurtfeesten zijn dus een ideaal middel om die mensen te leren kennen, om samen te gaan genieten van het buitenzijn, zonder daarom de aanwezige rokjes te blijven bewonderen… dat zou de nieuwe vriendschap wel snel kunnen beknotten.