Verwijten slingeren lost toch niets op : iedereen zal zijn (drog)reden wel hebben te kiezen voor of tegen de prikjes. We zitten ermee hé. Gaan we iemand die de griepspuit weigert ook alle zorg ontzeggen moest dat de verkeerde richting ingaan?
Ik ben natuurlijk voorstander om iedereen te prikken maar wie ben ik als burger om dat te ‘eisen’ ? Mensen hebben waarschijnlijk hun redenen om het bijvoorbeeld niet te doen. De maatschappij gaat die groep wel meer en meer stigmatiseren, meer in een hoek drijven om ze te dwingen mee te doen of te kiezen voor een vrijwel totale eenzaamheid….
Wij hebben in elk geval niet ervoor gekozen om het verlengd weekend alleen te zijn. De club van de Spaanse waterhonden, waar ons Tiba een volwaardig lid van is, organiseerde een natuurwandeling aan het zeetje. Donderdagmorgen tegen 8u00 reeds onderweg naar De Haan, een prachtig kuststadje om daar, met tussenin een ‘plasstop’ voor de dames in mijn gezelschap, aan te komen tegen 10u20. Het was een aangename rustige rit op de E40, voor één keer geen files, zelfs niet op de ring van onze nationale hoofdstad !
Het strand, de duinen, de bossen tussen De Haan en Wenduine, heerlijk voor de hondjes en hun baasjes. Tiba en haar soortgenoten mochten eerst wat los spelen op een meer afgelegen stuk strand. Dat was pas genieten : het losse zand tussen hun wandelkussentjes, her en daar wat zout water om door te spatten, contacten leggen met andere gelukkige eigenaars van een ‘Tiba’ , ongedwongen netwerking zonder bijbedoelingen, geen besmettingsgevaar door de zachte zeebries, heerlijk om zo 9 kilometers te wandelen, een stappende picknick en voor 100 % te genieten van de zuivere lucht.
Een lokaal biertje en koffie om de vroege namiddag af te sluiten. Hotel Bilderdijk, rustig gelegen, een kamer mét tuin, ideaal om ons Tiba eens buiten te laten, was onze volgende bestemming. Téveel toeristen hadden alle reservaties van de goede restaurantjes daar ingepalmd. Gelukkig was onze vriendelijke hotelbazin zo attent door haar ‘eettip’ ons niet van honger te laten omkomen. Het was niet groots, toch behoorlijk lekker, kortom na 18.000 stappen, om 22u00 onder de wol om toch redelijk lekker te slapen.
Tiba ’s morgens op de kamer moeten blijven, wat spijtig maar wel begrijpelijk natuurlijk als de ontbijtruimte niet zo heel groot is uitgevallen. Nieuwpoort-Bad, zo’n 46 kilometers verder, was ook goed voor 10.000 stappen, met ’s middags een tapas-lunch in Feu d’Or, heerlijk eten in een mooi kader, schitterende bediening door de jonge bazin met haar man in de keuken. Hardwerkend koppel met veel toekomst, als ze het kunnen volhouden natuurlijk. Zo even de accenten veranderen kan deugd doen. Toch blij om terug in onze Vurige Stede te zijn, …