De Wereld van Tony De Voeger: "Kerstavond in de Clockemstraat"

Een oude vrouw eet haar avondeten in de keuken voor het raam. Twee sneetjes grijs brood en een half blikje Noorse zalm van Imperial.

De vrouw is er dol op. Als ze zo'n blikje gezonde noordervis opentrekt, verschijnt er steevast een glimlach op haar gezicht. Dan is ze voor heel even aan de mooie fjorden van Noorwegen. Mensen die een schelp tegen hun oor aanhouden, ­horen de zee, maar deze oude vrouw hoort de zachte Noorderwind door de fjorden ruisen als ze een blikje zalm tegen haar oor houdt. 

De oude vrouw woont op de tweede verdieping aan het einde van de Clockemstraat. Ze eet altijd voor het raam, omdat ze dan het gevoel heeft dat ze niet in haar eentje eet. Ze eet samen met de pakjesbezorgers van Bpost en de wandelaars. Iedereen krijgt een hapje van haar. De oude vrouw voert de stad. 

Aan de overkant van de straat wonen vier jongeren samen op drie verdiepingen. Twee jongens en twee meisjes. De vrouw kan uren naar de drie verdiepingen van die jonge mensen kijken. En dan vooral als ze zich klaarmaken voor op stap te gaan. 

"Niets is mooier dan twee meisjes die synchroon hun wangen staan te poederen voor een spiegel die boven een smoezelige wasbak hangt.

Niets is mooier dan twee meisjes die synchroon hun wangen staan te poederen voor een spiegel die boven een smoezelige wasbak hangt. De spiegel is te klein en er zit een barst in. De oude vrouw houdt van spiegels waar barsten in zitten. Een huis waar alleen maar spiegels zonder barsten hangen, is een huis waar niet in wordt geleefd. 

In de spiegel in haar badkamer zit ook een barst. Toen haar man half juni stierf, sloeg ze een barst in de spiegel. Als ze voor de spiegel gaat staan, verdeelt de barst haar gezicht in twee stukken. Het onderste gedeelte van het gezicht is van haar, maar het bovenste gedeelte is nog altijd van haar man. 

Op de derde verdieping staan twee jongens een blikje bier te drinken. Ze hangen uit het raam en duwen tegen elkaar. Tijdens het duwen, slaan ze elkaar met de vuisten op de schouders. Dit kan de mooiste avond van hun leven worden. Elke avond kan de mooiste avond van hun leven worden. En dat weten ze. 

 "In een wolk van limoen, eikenhout en amber fietsen ze naar de rest van hun leven.

Een fles aftershave gaat van jongenshand naar jongenshand. Ze doen beiden hetzelfde. Twee spuitjes in de nek, drie spuitjes op hun borstkas en het laatste spuitje wordt gespoten op de rits van de jeansbroek. Haar man hield ook van dat spuitje op de broek en vanwege dat geurtje op zijn jeans vond zij het heerlijk om in zijn schoot in slaap te vallen. Dan deed ze haar ogen dicht en door de aanwezigheid van zijn geur kon ze alleen maar over hem dromen. 

De meisjes van het tweede verdiep zwaaien naar de oude vrouw. Ze gaan naar de kerstmarkt op het Rudolfplein. Hun avond gaat beginnen. Ze lopen naar buiten en stappen op twee fietsen die ze deze zomer voor twintig euro op de Veemarkt kochten. De jongens met de hemels geurende broeken volgen al snel. In een wolk van limoen, eikenhout en amber fietsen ze naar de rest van hun leven.

De oude vrouw had wel mee gewild. Ze hoopt dat de meisjes of de jongens haar een keertje meevragen, want ze is een ingeblikt kerststukje. De vrouw wacht op het moment dat iemand haar blikje opentrekt. Misschien morgen, denkt ze. Ze pakt het leeg blikje Noorse zalm van tafel en brengt het langzaam naar haar rechteroor.