In zijn rubriek De Stoute Schoen laat Bernard Derwa zijn licht over Sint-Truiden schijnen
In plaats van de lichtborden met 'Welkom in Sint-Truiden' langs de leeggelopen straten met onverlichte leegstandwinkels te plaatsen, zou er beter 'Welkom' boven het Stadskantoor komen te hangen.
Hartelijk en professioneel word je er ontvangen. Iets anders dan de muur die politici vaak voor je optrekken. Open, breedlachende gezichten, gezwinde hulpverlening. Daar hangt nog de Truiense sfeer van weleer. Dames met klasse. Heren lichtjes gekrenkt als je geen goede mop kent om 'een beet mee te lachen'. Binkenstijl, u weet wel.
In de rij staan is er verleden tijd. Genoeg zitplaatsen in de wachtzaal en eens je nummertje verschijnt, ga je naar een hokje. Privé, genre biechtstoel. Geen robots zoals in de bank, maar mensen van vlees en bloed. In levende en 'leeftige' wijze.
En dan is er ook 'het stadswerkvolk'. Hun rangen zijn opzettelijk uitgedund. Want bovenaan moeten er een 'paar postjes' bijgeschapen worden. Ze werken hard. De tijd van 'de ene werkt met de schup en de twee anderen leunen erop' is al enkele decennia voltooid verleden tijd. Maar zij voelen de mokerslag van de schuldenberg van 107 miljoen euro. Vragen ze om nieuw getuig, dan is het antwoord steevast: 'Neen, het geld is op!' en in het stadswerkhuis moeten ze heksentoeren uithalen om het krakkemikkige rollend materiaal 'in de wiggel' te houden.
Maar nog het meest te bewonderen is de moed van het containerparkpersoneel: In de zomer op die ondraaglijk hete macadam in de volle zon en in de winter door en door verkild. Maar steeds vriendelijk en behulpzaam. Trudocs is kritisch in zijn berichtgeving, de poch-en praalcultuur van het schepencollege dwingt ons ertoe. Maar we hebben veel sympathie voor het stadspersoneel. Aan hen zeggen we: "Blijf volhouden, ook al belooft die mep vanuit het Mechelse viersterren hotel niet veel goeds."