Waar ge ook staat of gaat, ge hoort het overal: de mensen zijn die politieke scharrelaars, graaiers en potentaten meer dan moe. Zopas nog dit schandaal. Ze benoemen bij de Post een nieuwe chef, Chris Peeters.
De man weet niet wat hem overkomt. Ge krijgt de nullen in zijn wedde, bonussen, premies, tantièmes, zitpenningen, participaties, afscheidspremies en, voor later, extralegale pensioenen, niet op papier gezet. Alleen op een rol tappeceerpapier. Nog niet zo lang
geleden hebben de politieke mandarijnen toch uitgebazuind dat ze alle topweddes gingen aftoppen. Ze hadden 'maxima 'afgesproken. Dag m'n maxima: de vergoeding van postbaas 'Peter Pan' bedraagt dat maximum maal twee, of hoort ge niet tegoei? Petra De Sutter
vindt die wedde niet meer dan normaal. "Er is veel concurrentie", zo kakelt de Groene vrouw. Loonbeperkingsafspraken dienen om ons menskes, een rad voor de ogen te draaien, om ons te sussen, om ons stil en koest te houden en om ze aan de politieke laars te lappen. Aan de top worden de weddes maar elke dag schandaliger, onderaan wordt er eindeloos op 'beknibbeld'.
Witte Merel
In de Hoofdstad 'Ter Haspe' Sint-Truiden, hetzelfde liedje: werkvolk tekort, commandeurs in overvloed. In kliniek 'Sint-Trudo' zitten 16 managers-directeurs hopeloos te azen naar onvindbare verpleegkundigen. Het gelijkheidsbeginsel staat wel in de Grondwet maar
daar houdt het dan ook mee op. In de praktijk is het een witte merel, onvindbaar. Op de Post smijten ze de honderdduizenden naar omhoog, nooit naar omlaag. De sukkels die door weer en wind door de straten moeten crossen, van bus tot bus, worden met de karwats
voortgejaagd, Met hun autokes in tegenrichting, op de stoep, al rijdend, door het open raam, brieven in de bussen moffelen. En de fietsers steken in zonder van de fiets af te komen.
Afgejakkerde facteurs
Drie dagen geleden onder 32 graden hitte, sprak ik een postbode aan. Hij vond de topweddes ongelooflijk en vertelde: "De Post weet alles, onze route is tot op de seconde uitgestippeld. Onze werkdruk is gelijk het weer: niet te dragen." Petra en de politiek, die voor 50 procent de Post besturen, hebben duidelijk gekozen: de gouden eieren gaan naar 'Peeters-Pan' en zeker niet naar de afgejakkerde facteurs. Nog liever vreemdelingen binnenhalen en opleiden, dan onze jongens en meisjes bij te geven.
De Dode Hand
Nochtans zitten al die geldelijk opgeblazen topmannen er glad naast. Het is een vaststaande wet dat, als ge een welvarend land wilt hebben, ge ervoor moet zorgen dat alle lagen van uw bevolking koopkrachtig zijn. Het is de massa die koopt, die verteert, niet die piepkleine, zogenaamde elite. Teveel in te weinig handen doet de economische activiteit sputteren. Ze noemden dat 'de dode hand. ' In feite is de slimme rijke een sociaalvoelend mens.