Weeral eens een kanonschot door de stadskas. Een boze burger, naar zijn wens anoniem blijvend, meldt ons dat er in 2019 een studie of “doorlichting” van het stadswerkhuis is besteld. Duizelen, dat doet ge, als ge de kostprijs van die doorlichting verneemt : de studie heeft 200.000 euro gekost. Dat zijn dus onze centen waarmee het stadhuis naar hartenlust bolleviert. Ondanks de massa armen, ondanks de berg schulden!
Ineens verhoogt ons ‘meldpunt’ de toon en wordt hij pas echt kwaad: “en dan moet ge weten dat met die schandalig dure studie verder niets is gebeurd. Ze is ergens in een lade beland. Geen kat die ze heeft gelezen.”
En trouwens, welk zinnig mens betaalt 200.000 euro om een mastodont van een hangar te laten doorlichten? Als ik iets wil verbouwen of aanpassen, dan roep ik gewoon, zoals iedereen, een architect en vraag hem om advies. Als ge die architect belooft hem te zullen aanstellen om het werk te leiden, dan kost dat advies u geen halve cent. Gratis dus…
Maar…omdat ik mijn boodschapper niet ken en omdat ik zulke geldverspilling 'te zot vond om los te lopen', schreef ik een brief naar de algemeen directeur van de stad met de vraag of zij mij hiervan bevestiging kon geven. Geen brief, geen telefoontje, geen mailtje, geen berichtje.
Verwonderlijk is dat niet. Binnensmuurs, ten Stadhuize, geldt een strikt spreekverbod. Alle administratieve medewerkers móeten hun mondje houden. 'Ein Befehl!' Voor de mensen die ‘aan de stad werken’ moet dat zwijgen toch een ware kwelling zijn, zo helemaal niks te koeken hebben, terwijl zij toch met hun neus op de feiten zitten, erger nog, het hun taak is dat ‘verspilwanbeheer’ nog zelf uit te voeren. Met de stille trom, met 'opeengepitste lippen'. Hun geweten opzij schuiven om de schepenbank te dienen. Akkoord of niet akkoord.
Voor de gewone menskes heet dat gedrag, oplichting, verbrassing van gemeenschapsgelden, diefstal, afpersing, noem maar op, ge kunt kiezen, gevolgd door: teruggeven en dan ‘den bak in’ met het heerschap…