Hoe de schepen van Ruimtelijke Ordening een stuk grond van de Stad Sint-Truiden cadeau kreeg
in picture: archieffoto Café De Brughhe ter hoogte van Halmaal-Dorp 7 in verval
Voor de zoveelste keer, Beste Lezer, lees wat nu volgt al zittend. Want ge dreigt stijl achterover te vallen en de medici en verpleegkundigen zitten echt niet op U te wachten, wees gerust. Het verhaal begint bij de ons aller bekende Michel Nijs zaliger, die op de Chaussée nering heeft gehouden.
Nijs was eigenaar van een niet onaardig perceel bouwgrond langs de Halmaalweg. Nummerke 7. Op zijn perceel stond een huis 'van de jaren stillekes' en daar hielden ze café. De staminee lag wat dieper weggestoken, ideaal voor degene die 'zijn lepel' graag ongezien kwam nemen. Iedereen dus. Het is ook niet de plaats waar ge gespannen moet zitten dat uw vrouw u er komt uit sleuren. Kortom de zaak draaide. Dan zet Nijs grond en café te koop. Een amateur biedt zich aan, Nijs onderhandelt en het boeltje verandert van eigenaar.
in picture: Het bewuste stuk grond ter hoogte van Halmaal-Dorp 7
Geweigerd, geweigerd, geweigerd
De koper gaat een lening aan, betaalt Nijs en vraagt een bouwvergunning aan bij de stad. Geweigerd. Reden: géén. Geweigerd voor bebouwde grond, dus bouwgrond, liggend in een rij huizen, het kan niet langer. Dan vraagt de man, helemaal 'voor de kop gestoten' een verbouwingsvergunning aan. Geweigerd. Stede Welkom snauwt hem toe: dat is langbouwgrond. Dus, het café dat op de grond staat is lucht! En dan begint het beroemde spelletje. De man belt honderden keren naar de stad: ofwel blijft hij bellen, ofwel is de
dossierbeheerder: ziek, op verlof, op wc, in vergadering, op buitendienst, in examen, in diarree.. Soms is het dossier tijdelijk zoek. Totdat de naïeve eigenaar het gebedel van miserie
opgeeft. Ondertussen moet hij huren voor woonst voor hem en voor zijn gezin. Natuurlijk geraakt hij achter op zijn lening. De bank beveelt een publieke verkoop. Het huis en de grond
worden 'opgeroepen' door een notaris in een café. Houdt u nu goed vast, ge gelooft het nooit: ineens wordt de publieke verkoop stilgelegd. Gedaan. De uitleg is dat er moet verkocht worden, niet aan een groot aantal bieders, maar aan één enkele persoon. In heel mijn carrière van bankman heb ik nooit zo'n circus meegemaakt. Alleen in deze 'pronkblinkstad' is zulke grap mogelijk. En dan verschijnt ergens in 2016 ineens die lang verwachte Messias op het toneel: Jelle Engelbosch, dan nog zetelend in de oppositie maar met in 2017 een stevig voorakkoord op zak.
in picture: De notulen van de gemeenteraad van oktober 2017 waar tot onze verbazing Bert Stippelmans de bevoegdheid van Juridische Zaken plots overneemt van Ingrid Kempeneers
De gemeenteraad van oktober 2017
Engelbosch heeft op een spitsvondige, slinkse wijze twee halfopen bouwplaatsen
achterovergedrukt, een krachttoer! Maar het werk is nog niet af. De bouwgrond ligt niet aan de openbare weg. En dat valt dik tegen. Als ge vanop het perceel naar de openbare weg wilt gaan, dan zijt ge verplicht over een streep grond te stappen die eigendom is van de Stad.
Engelbosch staat voor de keuze: die lap grond langs de weg kopen ofwel krijgen. Betalen of ten geschenke ontvangen? De eerste optie is te fel tegen alle regels. En is de optie, 'cadeau krijgen' van de stad, mogelijk? Voor u en voor mij natuurlijk niet. Maar voor een der hunnen, Herr Jelle, valt dat te bespreken. En zo gebeurde: tijdens de gemeenteraad van oktober 2017 unaniem goedgekeurd: de streep grond langs de weg is eigendom van voorman Jelle voor zero euro, nul centiemen. Als we nu de prijzen in de omgeving nagaan, dan is die volledige grond nu, bij toverslag, 160,000 euro waard.
in picture: Engelbosch verschuilt zich achter zijn landmeter Jozef Appeltans, die de verkavelingsaanvraag doet
Verkrijgende verjaring?
Maar nu heeft de stad grond weggegeven, die eigendom is van alle Truienaars samen. De stad heeft de gemeenschap verarmd. Dat moet 'weggemoffeld' worden. Engelbosch komt dan aandraven met de verkrijgende verjaring. Hij zegt dat, als een grond dertig jaar 'bezet'
wordt, dan is hij automatisch eigendom van de laatste verkrijger. Pure larie. Eigendom gaat enkel over door verkoop, schenking, ruil of erfenis. Niet door bezetting. De stad heeft een notariële acte in handen. Die bepaalt haar eigendom, niet een verjaring. Denkt die schepen nu dat wij slecht uitgebroede kuikens zijn?
Wie het dichtst bij de stoof zit
De 'reenwegel' of doorgang, langs het stuk grond van Herr Jelle; dié is wel verjaard: daar geldt een recht van doorgang, dat niemand nog kan verbreken. Ge moet niet vragen wat een vrienden politiek hier in ere wordt gehouden. Zomaar gratis grond van de stad aan een schepen cadeau doen! Wat komt hiervoor in de plaats, en voor wie? Hier werpen de 'Hasptempeliers' der Stede met hoge posten, met bouwgrond, met nutteloze doorlichtingen
Voor het plebs is de kribbe leeg. Wie het dichtst bij de stoof zit, warmt zich het felst.
Unaniem goedgekeurd
"De aankoop van deze grond betreft een private aangelegenheid die niks met mijn publieke functie heeft te maken", reageert Jelle Engelbosch. "Wat de strook grond betreft. Die was reeds meer dan 30 jaar in gebruik door mijn rechtsvoorgangers en in die zin was de regelgeving van “verjarende verkrijging” van toepassing. Dit werd ook unaniem door de gemeenteraad goedgekeurd."
Een begenadigd romanhistoricus wijdt hier ooit een bestsellend boek aan. Schrijf mij alvast in voor de eerste uitgave. Ik vertaal het dan wel in een meeslepend gedicht. Op spandoek aan de Trudo-toren.