Vandaag viert de op één na oudste tennisclub van Limburg haar 100-jarig bestaan. Maar 'De Piste' was zo veel meer dan een tennisclub ...
"Iedere nacht van mijn jonge leven was historisch", glimlacht Caroline Gennez ondeugend in het boek Tifosi van de Passie. Caroline woonde haar hele jeugd op Parkstraat 1 tot ze in 2003 op aangeven van wijlen Steve Stevaert naar Mechelen verhuisde. "Niet dat het zulke wilde nachten waren dat ik ze me nog allemaal herinner. Wel schuifelde ik iedere avond over de planken waarop in 1933 in een uur tijd 44,777 kilometer is gefietst. De Fransman Maurice Richard vestigde in dat donkerste jaar van de grauwe jaren dertig het werelduurrecord. En hij gaf zijn primeur aan Sint-Truiden, aan de wielerpiste van mijn grootouders. Het record had bijna twintig jaar lang op naam van de Zwitserse wielrenner Egg gestaan. Tot de Nederlander Jan Van Hout er op 25 augustus '33 een halve kilometer bij deed. Dat nieuwe uurrecord heeft vier dagen standgehouden. Op 29 augustus verpulverde Richard het met 200 meter, in Sint-Truiden."
Henri en Justine
"Maar deze ontmoeting met de wielergeschiedenis - de enige plaats in België waar een werelduurrecord is gevestigd - maakte op mijn grootouders Henri en Justine blijkbaar geen verpletterende indruk", gaat Gennez verder. "Als echte Belgen met een baksteen in de maag, recycleerden ze vier jaar later de wielerbaan in hun huis. Waarmee moesten ze anders hun vloeren leggen? Jaren later gingen ook mijn mama en papa in dat huis wonen. En zo bracht ik mijn jeugd door, spelend op het hout dat was doortrokken van de ouderwetse velgen. Planken die in hun vorig leven het zweet van sportmannen hadden opgevangen. Planken die waren doordrenkt met de vreugdetranen van stoere wielrenners, met het verdriet van de verliezers, met de champagne van het overwinningsfeest en de ontgoocheling van de supporters die hun favoriet te laat over de meet zagen rijden."
"Dat heeft zijn sporen bij mij achtergelaten", zegt Caroline. "Denk ik. Ik weet niet waar de rillingen tijdens een sportwedstrijd anders vandaan komen, en de glazige ogen als de winnaar zijn beker in de hoogte houdt. Ik kan er niets aan doen, sport is emotie. Ik weet ook dat veel sporters zich te pletter slikken. Ik weet ook dat het er in het heetst van de strijd niet altijd even kosjer aan toe gaat. Het gevoel blijft. Hoewel ik langs de zijlijn sta, triomfeer ik mee met de winnaar, en voel ik mee met degene die net is geklopt. Ze zeggen altijd dat je persoonlijkheid wordt gevormd tijdens de eerste levensjaren. Ik denk dat ik, gebogen over de paardjes en koetjes in mijn boek, te veel op die houten vloer heb gezeten. Niet alleen leerde ik zo mijn eerste lettergrepen. Ik kreeg er ook de gevoelens mee die op de grote dagen over de wielerpiste raasden. Ik ben blij dat ik de nachten van mijn jeugd op de piste mocht rijden. Want sport is geen commercie, en mag het niet worden. Sport is beroering. Toch bij mij. Ik wil het voelen. Tot op de dag van vandaag ben ik Caroline van 'de piste'." Later werd er op deze plek, in ’t Vissegat het allereerste openbaar zwembad van onze stad gebouwd met het water dat overliep in de vijvers van het park. De ingang van het zwembad werd stevig bewaakt door Justine die streng er op toe keek dat iedereen zijn toegangsgeld betaalde.
Nog later maakte de wielerpiste plaats voor een slotgracht waar men met bootjes kon varen.
Uiteindelijk werd langs het zwembad het eerste tennisplein in Sint-Truiden gebouwd. Weliswaar was de tennisclub aanvankelijk vrij elitair. Enkel met een meter of peter kwam je erin.
Later in de jaren 80 democratiseerde de club onder Pierre-Paul Gennez en breidde ze haar ledental fors uit.
Maar ook naast de brique pilée leefde men op. In de jaren negentig van de vorige eeuw werden in het clublokaal stevige fuifjes gehouden ...
In 2013 verkocht de familie Gennez-Hommers de site aan een projectontwikkelaar die er luxe appartementen op bouwde. Vandaag verwijst enkel de naam Park Leopold naar de Koninklijke Tennisclub Leopold van weleer. "Ik ben de vierde generatie die er sportactiviteiten runde", vertelt Jenny Hommers in 2013 in de krant De Standaard. "Mijn grootvader stichtte de club in 1920. Mijn vader Henry kocht de grond in 1955 en moderniseerde de club. Na zijn overlijden in 1987 stond ik zelf voor alles in. Ik bleef mijn hele leven ter plaatse, stond al die jaren achter de toog, organiseerde toernooien en onderhield de velden. Ik was zelden afwezig op de club. De Piste was mijn leven. In 2007 verhuisden we en nam ik wat afstand. Het afscheid viel me toen al zwaar, de recente verkoop raakte me nog erger. Er kwamen al tranen bij te pas. Mijn ouders hebben moeten vechten voor hun grond, die lang door de stad werd gewild voor recreatie. Ook tot vandaag moesten we nog grond afstaan."
Sinds 2014 is de club thuis naast het zwembad van Sint-Truiden waar ze vijf terreinen heeft. “In de 35 jaar dat ik lid ben van de Leopold Tennisclub heb ik de club zien evolueren van een elitaire club met zeer weinig jeugd naar een club die toegankelijk is voor iedereen. We tellen vandaag 300 leden, van wie honderd twintigers”, zegt huidig voorzitter Kris Peeters vandaag in HBVL.
