De Wereld van Tony De Voeger: "De inbreker die op Danny Boffin leek"

Boffin kijkt naar hem. De bruine coltrui. De dure onderbroek. De imposante balzak die gevuld lijkt te zijn met twee in ivoor gegoten biljartballen. Hij moet hier weg.

Hij hoort voetstappen op het terras. De wekkerradio op het nachtkastje mompelt een tijdstip in zijn richting. Rode, hoekige cijfers. 03:09. Het is een verre van angstaanjagend tijdstip. Negen minuten na drie. Zijn vrouw slaapt rustig door. Of tenminste doet ze, alsof ze slaapt. 

Ze zijn al twintig jaar getrouwd en na twintig jaar huwelijk weet een mens precies hoe die de slaap moet veinzen. Heel goed zijn in het doen alsof je slaapt, is volgens hem het geheim van een geslaagd huwelijk. De man loopt naar de kleerkast en pakt het eerste en het beste kledingstuk van de stapel. Het is een strontbruine coltrui. Hij vraagt zich af hoe hij in godsnaam een inbreker weg moet jagen in een strontbruine coltrui. Ook draagt hij een Calvin Klein onderbroek. Als je twintig jaar getrouwd bent, liggen er doorgaans twee stapels onderbroeken in de kast.

Op de ene stapel liggen veertien onderbroeken die je ­altijd kunt dragen en op de andere stapel liggen twee onderbroeken die je alleen aantrekt als je zin hebt in sex. Calvin Klein onderbroeken zijn vaak drie keer zo duur als de alledagenonderbroeken. Het prijsverschil is voelbaar, maar vooral erg zichtbaar. In een dure onderbroek heeft hij een balzak van een twintiger, in een goedkope onderbroek hangen zijn kroonjuwelen als een versleten distributieriem uit de linkerpijp.

In een Calvin Klein onderbroek met daarboven een strontbruine coltrui sluipt hij naar de living. De man die met een schroevendraaier in zijn verandadeur staat te prutsen, draagt geen bivakmuts. Hij kan dit eigenlijk wel waarderen. Deze inbreker is trots op zijn werk. Hij verstopt zich niet. En hij maakt bijzonder veel geluid. Deze dief heeft geen boodschap aan geruisloosheid. Hij wil binnenkomen en iedereen mag dit weten. De man kijkt vanachter de zetel naar de man die binnen probeert te komen. De inbreker lijkt op een voetballer van vroeger, maar de man kan niet op de naam van de speler komen. 

Hij ziet hem zo voor zich. Een niet al te grote middenvelder. Club Luik, STVV, Anderlecht. De naam van de voetballer ligt op het puntje van zijn tong. Dan glimlacht hij. Hij weet het. De inbreker lijkt op Boffin. Danny Boffin. Maar het is hem niet. De echte Danny Boffin heeft namelijk helemaal geen schroevendraaier nodig om een verandadeur te openen. De echte Danny Boffin springt met twee voeten vooruit door de glazen deur en verlaat je huis met je Apple MacBook Pro onder z’n linkerarm. 

Dan trekt de man de col van zijn strontbruine coltrui tot over zijn neus en klopt op de verandadeur. Boffin kijkt naar hem. De bruine coltrui. De dure onderbroek. De imposante balzak die gevuld lijkt te zijn met twee in ivoor gegoten biljartballen. Hij moet hier weg. Deze man is te vreemd om spullen van te ontvreemden. 

De inbreker legt zijn hand op het raam. De man doet hetzelfde. Voor even zijn ze vrienden. Brothers in crime. Alleen de maan ziet ze. De inbreker verdwijnt in de nacht als een washandje in de wasmand, en de man gaat weer naast zijn vrouw liggen. Ze vraagt waar hij is geweest, maar de man doet alsof hij slaapt. Door zijn wimpers heen kijkt hij naar de cijfers op zijn wekkerradio. 03:55. De cijfers zijn rood en hoekig. Net als die ene voetballer. Een niet al te grote centrumspits. Club Luik, STVV, Anderlecht. Ja, de cijfers op zijn wekkerradio lijken op Bertaccini. Adriano Bertaccini.