Dinsdagmorgen, ons Tiba, met haar nieuwe leiband en ik op stap in onze vurige stede. Wandelaars, de meesten nogal nors rondlopend, de indruk geven dat ze leven ‘tegen hun goesting’. Gelukkig waren er ook andere, blij iemand tegen te komen die hen een ‘goedendag’ zei.
Een gemotiveerde handelaarster stapte gezwind, richting van haar winkel. Mooi op tijd, maar toch nog tijd over om een kort babbeltje te slaan. Zulke gesprekken geven een kick, die mooie priemende ogen, een jong gezicht van net 39 jaar,… oh zo aangenaam om te bewonderen.
Het bankje, net voorbij de Stapelstraat, dus op de Veisder, is dikwijls een verzamelplaats van mensen die met elkaar een babbeltje slaan, iets drinken, een sigaretje tussen de lippen en de voorbijgangers bekijken. Vandaag zat er maar eentje, zowat het type ‘clochard’ leek het me. Mag officieel niet in onze stad maar ze zijn er wel hé. Niets te doen, de ganse dag. Een goedendag kon er echt niet vanaf, kost nochtans niets en geeft jezelf én de persoon die je begroet toch een voldoening…
Veel mensen alleen, joggers, hardwandelaars met trainingspak aan, een jonge moeder met de buggy en haar zoon, een lieve peuter met een leuk hoedje. Ik sprak haar aan en na wat ‘casual talk’ gingen onze wegen uiteen. Het was een aangenaam kort gesprek maar gaf toch wat gemoedsrust.
Het te volgen circuit, vanaf de Tiense Vest tot aan cremerie Vica, heel mooi om te wandelen, eigenlijk een uniek stukje natuur in het midden van onze stad. Fijn dat de bouwpromotoren hierop hun oog nog niet hebben laten vallen….
De Plankstraat met op het einde de eenzame maar gestutte voorgevel van ‘de Broeders’, het Sint-Trudo-Instituut, met daarachter een grote werf waar dromen worden gebouwd,… althans zo wordt het verkocht waarschijnlijk. Uitzicht op wat ? Gemoderniseerde duiventillen of iets grotere kooien?
Hét voordeel is natuurlijk wel dat die toekomstige bewoners zullen kunnen genieten van een nabijgelegen uitgangsleven, een O.L.Vrouwkerk die bijna gewurgd wordt door de tafels en stoelen rondom haar eeuwenoude muren. Het opzet vind ik wel geslaagd, het heeft zoiets zuiders, een ware uitnodiging om er elke dag iets te gaan eten of drinken als het ware.
Hopelijk hebben die nieuwe bewoners genoeg budget om het vol te houden. Gedwongen alleen blijven in een kooi laat het mensje wegkwijnen en verschrompelen tot niets…