STBB-monument Ludo Vanbeeck overleden

Sluit je ogen en denk aan Ernest Hemingway. Voeg bij dit beeld een basketbal en je komt uit bij Ludo Van Beeck. Sinds jaar en dag de président par excellence van STBB, de Truiense basketbalclub tot hij er in 2022 mee stopte.

Ludo Van Beeck was fier op zijn basketclub. Na het overlijden van Paul Fransen in 2007 werd hij onafgebroken voorzitter tot in 2022 toen STBB 75 kaarsjes mocht uitblazen. Ik interviewde mijn goede vriend voor die gelegenheid. Ik geef vandaag een bloemlezing uit dat interview mee.

“De beste speler in die 75 jaar?", Ludo Van Beeck moet niet lang nadenken. "Dave Angstadt was in mijn ogen de beste Amerikaan. Bij de Belgen was dat Herman Reynders. En bij de Truienaren, en nu ga ik je misschien verrassen, Jo 'Smaatbol' Sneyers. Alleen verzorgde die hem te weinig. Dus komt zijn broer Philip met zijn onfeilbare shot op de eerste plaats. 75 jaar. Je moet het toch maar doen hé. Maar basket op topniveau blijft een haast onmogelijke opdracht in een stad als Sint-Truiden waar voetbal koning is. Daarvoor is de stad te klein, de sponsors te dun bezaaid. Alleen, wanneer het stadsbestuur dan 450.000 euro aan STVV cadeau geeft, dan zakt mijn broek af. Wij organiseren al 75 jaar basketbal in Sint-Truiden, hebben generaties Truienaren een zinvolle en sportieve opleiding gegeven. En wij krijgen kruimels? We worden behandeld als een ongewilde bastaard. Kijk, we zijn steeds bereid tot een open gesprek met de stad, maar we moeten ons nu ook niet laten ‘bezeiken’ om dan merci te zeggen wanneer we straks een tinnen schotel krijgen. Dit gezegd zijnde, we hebben een uitstekende relatie met de stedelijke sportdienst en de zaalwachters. Soit, ik neem volgend jaar afscheid, dan is het aan de volgende generatie. Op mijn 75ste is het welletjes geweest. Maar dat laatste gevecht, die onrechtvaardigheid van die eenzijdige sponsoring... daar doe ik nog eens mijn harnas voor aan."

Hapjesavonden van de D-Boys

Diep in die jaren negentig breken de gloriedagen aan van Tim en de ravissante Dominique, de uitbaters van Tims Café, de vroegere Manderly in de Galerij Astrid. Tim is de wat Brits aandoende cafébaas die begrijpt dat je moet geven om te nemen. James Mousseau die er al eens kwam, brengt deze sponsor aan met als gevolg dat de D-Boys na hun training de zaak bezoeken. "De hapjesavonden op donderdag waren effenaf legendarisch", herinnert Johan 'John Beton' Eerkens zich. "Elke donderdag was iemand anders aan de beurt om de 'hapjes' te verzorgen wat op het einde resulteerde in heuse buffetten die tot diep in de nacht duurde terwijl Steve Mousseau als DJ het volk opzweepte. Nonke Mike en Ludo beleefde er volgens mij hun tweede jeugd. Werkelijk memorabel!"

De komst van Tom Henry

In 1970 mist STBB in extremis de kans om te promoveren, na een verloren testmatch van Optima Tessenderlo, maar één jaar nadien was het Bingo! De legendarische testronde tegen favoriet Zillertal Beringen op 1 april 1972 werd na een spannende verlenging door STBB gewonnen. De definitieve doorbraak naar Nationale was een feit. De promotie viel samen met de welgekomen verhuis naar de Sporthal Tuinwijk op Nieuw Sint-Truiden, waar KSTBB nu opnieuw gehuisvest is. Het derde seizoen in de 4de afdeling (1975) behaalde een sterk Antwerps getint STBB de titel. De smaakmaker van het seizoen was Tom Henry, de eerste Amerikaanse basketter met Afrikaanse roots in de Trudostad. “We zijn Tom gaan ophalen aan het station in Sint-Truiden”, vertelt Ludo Van Beeck. “Niet dat we hem konden missen. Een boomlange, Afro-Amerikaanse vent met een grote Sombrero. Het eerste was hij vroeg, was waar de kerk stond. Ietwat verbaasd vroeg ik of hij praktiserend gelovig was. ‘No man, but close to the church are the bars.’ Toen wisten we al welk vlees we in de kuip hadden. (lacht) Nu, Tom was een fantastische speler hè. Walter Lemoine zaliger richtte omwille van hem speciaal supportersclub ‘D'rop en D'ruiver’ op, later de bekende carnavalsvereniging. Iedereen nodigde hem uit om te komen eten, waar hij maar al te graag op inging. Maar Tom miste de Bronx van waar hij afkomstig was en na één seizoen moest de eerste superstar van de Truiense basketbal al opstappen wegens 'gedragsproblemen’. De nieuwe trainer moest niet van zijn escapades buiten het basketveld weten. Exit Tom Henry tot zeer grote spijt van D'rop en D'ruiver’”.

13 augustus 1947

Alles begint in Limburg altijd bij de Eburonen. Zo ook het basketbal. In de beginperiode was Eburonen Tongeren lang het aangezicht van Limburg. Later werd in Sint-Truiden het basketvuur al gauw aangewakkerd. Sint-Truiden Basket Ball (STBB) werd gesticht op 13 augustus 1947 en sloot aan bij de KBBB op 15 augustus 1947. De grote bezieler was een Franstalige officier, Louis Levaux, een ex-internationaal en toenmalig Onderluitenant bij de Belgische luchtmacht te Bevingen. Die mannen hadden dat van de Amerikaanse soldaten gezien die tijdens de dooie momenten een matchke basket speelden. Samen met enkele sportieve Truienaren werd er van start gegaan op een zelf aangelegd pleintje op 'de Pist' aan de Vissegatstraat. Toen Limburg vanaf 1949 zelf Provinciale kampioenschappen begon in te richten, speelde Sint-Truiden hierin steeds een vooraanstaande rol. De herenploeg van STBB werd de eerste Provinciale kampioen (seizoen 1950-1951). Al gauw werden er ook een damesploeg (Limburgs kampioen in 1951, 1952, 1954, en 1960), een scholieren- ploeg en een tweede seniorsploeg, 'Emaillerie Sint-Truiden' (Limburgs Provinciaal kampioen in 1953 en 1955) opgericht. Maar enkel de herenploeg van STBB, met nog even een titel in 1957 en twee jaar in 4º nationale, bleef overeind. Ondertussen 'verhuisde' de club van 'de Pist' naar 'de Manège', dan naar 'het Broek' om zich aan het begin van de Golden Sixties te vestigen op Sint-Pieter aan de Tiensevest, waar nu de appartementen van Degregorio staan. "Je moet weten dat we daar op een buitenpleintje speelden", vertelt Roger Selis wiens kleinzoon Armand vandaag bij de jeugd speelt. "In weer en wind. Dus wanneer het stevig waaide, moest je daar rekening mee houden wanneer je pakweg vrijworpen nam. (lacht) Tijdens die strenge winters hadden Paul Fransen, Ludo Vanbeeck en ik een zak strooizout op de kop kunnen tikken, waarmee we eerst de plein ijsvrij moesten maken, vooraleer we konden trainen."

Rust nu maar zacht mijn vriend; en leg het daarboven maar verder uit aan die andere basketgoden. Ik ga je missen Ludo

foto: Debby Termonia