De Wereld van Tony De Voeger: "Gevulde tomaten op de Tribune van Stayen"

Ik ben geboren met plakvingers en tegen iemand die plakvingers heeft, moet je niet over loslaten beginnen. 

Ik val in slaap op de verjaardag van een vriend. Het is tien minuten over tien. Ik doe mijn schoenen uit en leg mijn voeten op een kleine glazen bijzettafel, waar allemaal lekkernijen opstaan. De lekkernijen bestaan voornamelijk uit gevulde tomaten. 

Ik heb niets tegen gevulde tomaten, maar ik heb altijd compassie met de originele vulling van die tomaten. De uitgetrokken ingewanden van die tomaten. De longen van de tomaten liggen nu ergens adem te happen in een oud kommetje. Het hart klopt nog wat na, maar slaat al over. In dat oude kommetje waar Bobby de Maltezer ooit uit at toen hij nog in leven was. 

Vanuit dat kommetje kijken de tomatenorganen naar hun oude lichamen die met garnaal en cocktailsaus gevuld zijn. Ze moesten plaatsmaken voor grijze Noordzeegarnaal. Niets in deze wereld zou ooit plaats moeten maken voor grijze Noordzeegarnaal, maar ja, we leven in een laveloze wereld. 

In mijn droom zitten mijn kleinzoon en ik op de tribune van Stayen. Ik droom al maanden deze droom. Mijn kleinzoon valt van de tribune en rolt tot op de middenstip en verdwijnt. Ik spring hem achterna maar de stewards houden me tegen. Ik verzet me hevig, maar de oranjejassen zijn in de meerderheid. Ik wil niet leven in een wereld waarin ik mijn kleinzoon heb laten wegzinken op de middenstip van een voetbalstadion, dus ik verzet mij hevig. Met dwingende dwang werken de stewards me tegen het canvaskunstgras. Ik kijk naar boven. 

En dan zie ik hem staan. Mijn kleinzoon staat boven op het dak van de hoofdtribune. Hij staat te zwaaien. Met de vijf vingers waarmee hij zojuist tegen mijn kont aantikte toen hij een hamburger wou. Ik kijk naar hem terwijl ik me loswrik van een oranjejas die boven op mij ligt. En dan word ik wakker. Mijn vriendin zegt dat de droom met overbezorgdheid en loslaten te maken heeft. Loslaten. Loslaten. Iedereen heeft het altijd over loslaten, maar ik wil niets loslaten. Kan niets loslaten. Ik ben geboren met plakvingers en tegen iemand die plakvingers heeft, moet je niet over loslaten beginnen. 

"Waar heb je over gedroomd?" vraagt de verloofde van de jarige. Ik kijk naar de ring om haar vinger. Ik heb niets tegen ringen, maar ik vind vingers zonder ringen veel mooier dan vingers met ringen. Vingers zijn uit zichzelf al goed genoeg. Net als tomaten. We hoeven niets te omringen of op te vullen met iets anders. 

"Ik droom al maanden over van een tribune vallen,” zeg ik. “Wat erg voor je." “Ik vind het eigenlijk wel oké. Als het steeds in mijn droom gebeurt, is de kans kleiner dat het ooit in het echt zal gebeuren. Ook vind ik het fijn dat ik gewoon in slaap kan vallen op deze verjaardag. Dat is wat ze bedoelen met je op je gemak voelen, denk ik.”

"Wat?" “Je bent pas echt op je gemak als je in slaap kunt vallen in het bijzijn van je vrienden." “Dat denk ik ook. Kun je trouwens iets doen aan die dromen van jou? Bestaat er een methode waardoor je die droom nooit meer hoeft te dromen?" “Die manier bestaat zeker." “Wat moet je dan doen?" vraagt ze. “Dan moet ik mijn hart uit mijn lichaam trekken en mijn borstkas opvullen met grijze Noordzeegarnalen.”

foto is AI gegenereerd