Beste Nina,

Je zal misschien een beetje nieuwsgierig zijn naar wat ik hier over jou zal neerschrijven, maar wees gerust. Ik wil je enkel een hart onder de riem steken en succes wensen voor de toekomst. Daar heb ik twee specifieke redenen toe.

Het moet nogal wat geweest zijn voor de zevenjarige Nina Kvikvinia toen in 1991 de Sovjet-Unie werd ontbonden en Georgië de onafhankelijkheid uitriep. ‘Het territorium van de soevereine Republiek van Georgië is verenigd en onafscheidbaar’, klonk het in de onafhankelijkheidsverklaring. Over Abchazië of Zuid-Ossetië, die andere afvallige regio in Georgië, werd met geen woord gerept. Abchazië wilde zuivere onafhankelijkheid, het oostelijker gelegen Zuid-Ossetië wenste bij de Russische Federatie te blijven. In 1992 liepen de politieke spanningen tussen Georgië en Abchazië zo hoog op dat een gewapend conflict niet verder uit kon blijven. Georgische troepen marcheerden richting de Abchazische hoofdstad Soechoem, maar moesten het onderspit delven. Jouw familie, 's morgens nog op vakantie aan de kust belandde 's avonds in een belegerde stad.

Na meer dan een jaar burgeroorlog riep Abchazië zich uit tot een onafhankelijke republiek. Maar dat betekende daarom niet dat alles meteen koek en ei was. Integendeel, de donkerste jaren van de jonge republiek braken nu pas goed aan. In 1993 volgde tien jaar volledige isolatie door internationale sancties. Voormalig Russisch president Boris Jeltsin legde samen met Georgië een embargo op. Handelsverkeer van en naar Abchazië werd verboden, de economie en industrie stortte volledig in. De regio zwakte weg in totale chaos. Jullie gingen door een hel.

Uiteindelijk konden jullie in 1999 naar het westen vluchten. Op jouw 14de kwam je in het asielcentrum van Sint-Truiden terecht. Nog maar net een half jaartje open. Niet meteen een droomlocatie voor een tiener. Maar kijk, je trok als goede Belg jouw plan, leerde de taal, haalde jouw diploma secundair onderwijs en ging zelfs naar de Leuvense universiteit om er jouw master in de rechten te behalen. Wel, daar doe ik mijn hoed voor af. Respect. Ik zie mij nog niet afzakken bezuiden de Zwarte Zee om er in het Georgisch Romeins Recht te studeren. Je moet het maar doen, denk ik dan.

"Het leven kan je alles ontnemen, behalve wat er in jouw hoofd zit." Woorden van jouw vader. Pavel kan er over meespreken. Door de oorlog bleef er niets meer over: hij was in één klap zijn huis, zijn materiële bezittingen en zijn plek in de maatschappij kwijt. Voor deze dermato-veneroloog, zoon van een gerespecteerd procureur en een lerares, met een zekere standing en een bepaalde levenskwaliteit was dat niet makkelijk.

Journalist Toon Royackers van HBVL vroeg het jou op de vrouw af: "Waarom N-VA?" Dat vroeg ik mij dus ook wel af. En meteen kwam het antwoord. Dankzij de ouders van Europarlementslid Helga Stevens (N-VA). Toen ik dat las, was ik meteen opgelucht. Gerustgesteld eigenlijk. Ik mocht er niet aan denken dat je in het kielzog van die graaiende en door luxe verblinde Jelle Engelbosch bij de Truiense N-VA was aangespoeld. Neen, het waren Jan en Mia, de ouders van Helga en Erna Stevens die jou de politieke Vlaams-nationalistische microbe inlepelden. Jan is jammer genoeg overleden, maar bleef in de Vlaamse zaak geloven, toen niemand er nog een rosse cent voor gaf. Begrijp me niet verkeerd. Ik loop even warm voor Vlaanderen als dat ik dat voor Abchazië doe. Het laat mij eerder Siberisch koud. Maar ik heb wel respect voor mensen die blijven doorvechten voor 'hun' zaak. Ook Erna en Helga herinner ik mij zo. Gedreven, intelligent gepassioneerd. Opnieuw, ik zou er niet meteen mijn patatten mee willen uiteten, maar er is wel een vorm van respect. Bewondering.

En vanaf 1 januari 2022 word je dus drie jaar lang schepen van Leefmilieu en Natuur, Jeugd, Toerisme, Flankerend onderwijs, Kinderopvang en opvoedingswinkel, Diversiteit, Gelijke kansen en Noord-Zuidintegratie. In Sint-Truiden. Op 3.453,2 km van Soechoem. Wel, ik ga met veel aandacht en interesse jouw politieke avonturen volgen. Ik denk dat het wel zal loslopen. Wie tijdens zijn tienerjaren de gruwel van de oorlog van dichtbij gezien heeft, kan die operettetoestanden op het Stadskantoor wel aan. Wie weet kan je dit geldverslindend schepencollege tot inkeer brengen. Ik hoop het met gans mijn hart.

Weet je Nina, volgens mij wordt het wel wat.