Wat zou Bernard ervan denken?

Ik mis ‘m nog steeds, sedert meer dan 1 jaar. Ik denk minimaal eenmaal per week aan onze vriend Bernard, de man met de grote voeten en dito schoenen, zijn jas en broek al wat ouder maar steeds die Truienaar die zijn verliefdheid voor ‘zijn stad’ nooit onder stoelen of banken stak. 

Hij had een adoratie voor sommige politieke figuren en verborg dat ook nooit.

Ik mis ‘m om met hem te praten over de gang van zaken in onze Vurige Stede. De verkeerssituatie die maar niet verbetert maar die hij soms doelbewust vertraagde met zijn oude Citroën.  Zijn goedheid voor de medeburger, waar dan ook weer mensen van profiteerde, ging over het consequent denken dat iemand die pech heeft in het leven, moet geholpen worden.  Profiteren kon niet wat nu meer en meer naar boven komt.

Mensen die bijna nooit gewerkt hebben en een uitkering krijgen van 1500 euro per maand om echt niets te doen, terwijl mensen die braaf hun bijdrage levenslang hebben betaald, 1.700 euro per maand pensioen krijgen… Het zijn zotten die werken, klinkt het in dat Antwerps liedje. 

Vlaanderen en zeker ook onze Vurige Stede, is voor veel mensen die hier zijn aangespoeld, het land van honing. Praat maar eens met een immomakelaar die huizen verkoopt aan autochtonen en allochtonen. Er zijn gezinnen waar 2 personen een verhoogde uitkering krijgen om te komen aan 4000 euro per maand netto en een huis kunnen kopen terwijl onze dochters en zonen staan te smachten om ook eigenaar te worden doch met hun karig loon er niet in slagen om dat doel te bereiken. De maandelijks huur van een kleine woning of appartement worden voor de gewone arbeider of bediende onbetaalbaar.

Kappers en Steps

Als je rondkijkt in onze stad zie je lege winkels, met of zonder inrichting. De zelfstandigen klagen steen en been voor het weinig volk dat onze toch nog steeds mooie stad komt bezoeken. Het aantal kappers stijgt wel met de maand en dit met mooi ingerichte salons. Zit daar niets achter? Een witte of gekleurde kapper is bijna niet te controleren qua ‘behandelde koppen’, een ideaal parcours om andere  geldbronnen wit te wassen. Eindelijk is de Politie bezig om de terreur van de steps aan te pakken. Zonder licht, te snel, met 2 op zo’n gevaarlijk ding, het moet stoppen.  We willen onze stad terug. De burger krijgt schrik om ’s avonds rond te lopen, al is het tegen 19u00 op een vrijwel lege grote markt.

Cara Pils in de Monumentenstad

De nachtwinkels die ook overdag open zijn, werken dikwijls als niet vergunde cafés waar de blikken 0.50liter Cara Pils per half pallet verkocht worden. De stoep staat vol met licht haveloze burgers en is bedekt met lege blikken, hondendrollen en sigarettenpeuken. De gewone burgers lopen een boogje om om niet geconfronteerd te worden met dit uitschot. Is dat het beeld dat onze huidige politiekers willen tonen aan de bezoekers van deze ‘monumentenstad’?

Ik vraag me af of de verkozenen in onze prachtig stadhuis wel beseffen welk gevoel de burger van Sint-Truiden momenteel heeft. Beseffen ze dat de burgers bang hebben? Die Truienaar die dikwijls bijna niet kan rondkomen, na aftrek van zijn leningsaflossing of de te betalen huur, niet meer veel over heeft om te genieten van een lekkere goed getapte pint bier… Dit is toch het stemvee waar de politiekers het moeten van hebben? Brood en spelen is de truc die de Romeinse keizers toepasten. Is dit het voorbeeld voor onze huidige machthebbers?