Blaffende viervoeters, prikkelbare buren: hoe verdraagzaam is Sint-Truiden nog?

Goed nieuws! De hondenweide op Sint-Pieter is eindelijk opnieuw open is. Na maandenlang afgesloten te zijn wegens ‘onderhoud’, kunnen onze viervoeters er opnieuw vrij ravotten.

De voorbije maanden hing er een onderhoudsbordje aan het poortje van de hondenweide. Dat bord bleef lang hangen. Té lang, volgens sommige hondeneigenaars. Wat is er echt aan de hand? Heeft het langzame herstel van het gras alles vertraagd? Of speelt er meer? Sommige buurtbewoners suggereren dat een broedende eend in de buurt van de vijver mogelijk ook een rol speelde in de verlengde sluiting.

Daarnaast zijn er signalen van buurtklachten over "geluidsoverlast". Of dat geluid wel van honden komt, is twijfelachtig. Vaker wordt gewezen naar jongeren die de plek gebruiken om samen te komen – niet altijd even stil, maar daarom nog geen reden om hond en baas weg te houden.

Over last en overlast

De situatie raakt aan een breder probleem: de tanende verdraagzaamheid in de publieke ruimte. Waar mensen vroeger elkaars aanwezigheid gewoon accepteerden, lijken we vandaag sneller geneigd om elkaar als "overlast" te beschouwen.

"De samenleving individualiseert, buren leven naast elkaar zonder écht contact, en elke afwijking van de eigen norm is plots hinderlijk.

En dan komt het soms tot vreemde beslissingen: een hond die blaft, wordt als storend beschouwd, terwijl dat simpelweg de taal van het dier is. Honden groeten elkaar, blaffen kort, snuffelen, spelen. Niets abnormaals. Zeker niet in een hondenweide — nota bene een plek die net daarvoor ontworpen is.

Een speeltuin voor mens én dier

De hondenweide is niet alleen een plek waar honden zich kunnen uitleven. Het is ook een sociale ruimte. Hondeneigenaars slaan er een praatje, bouwen vriendschappen op, vinden gezelschap. In een tijd waarin vereenzaming toeneemt, zijn dat soort informele ontmoetingen van onschatbare waarde. Mensen die op zo’n plek rust en verbondenheid vinden, moeten zich niet verantwoorden tegenover anderen die liever in stilte leven. Daarvoor zijn genoeg alternatieven.

Wat wel blijft storen, is het hardnekkige probleem van hondenpoep die niet wordt opgeruimd. Terecht punt van kritiek — dat bovendien een voedingsbodem vormt voor grotere frustraties. Meer toezicht en sensibilisering kunnen hier soelaas bieden.

"De norm lijkt steeds willekeuriger. Een blaffende hond? Overlast! Maar juichende supporters op Stayen die tot in de binnenstad te horen zijn? Geen probleem.

Juichen mag, blaffen niet?

De norm lijkt steeds willekeuriger. Een blaffende hond? Overlast! Maar juichende supporters op Stayen die tot in de binnenstad te horen zijn? Geen probleem. Hockeyspelers die luid scoren, tennissers die hun frustratie uitschreeuwen? Alles oké. En dan blijkt een simpele bank naast een visvijver ineens ‘storend’ omdat het lawaai zou maken. Waar ligt de logica?

Lange tenen, lange armen

Wie iets wil verbieden, vindt altijd wel een reden. En als die reden onvoldoende is, dan komt er soms nog een ‘lange arm’ bij kijken: een connectie met een lokale politicus, een telefoontje naar een diensthoofd, een klacht die zwaarder weegt dan een gemiddelde burgerstem. Zo ontstaat een vorm van bestuurlijk pestgedrag, waarbij individuele gevoeligheden de collectieve ruimte gaan beheersen.

Of dit alles nog echo’s zijn van het vorige bestuur, of het werk van het huidige, valt moeilijk te achterhalen. Maar één ding is zeker: regels en beperkingen mogen nooit het gevolg zijn van persoonlijke vetes of subjectieve prikkels.

"En dan is er nog altijd de connectie met een lokale politicus, een telefoontje naar een diensthoofd, een klacht die zwaarder weegt dan een gemiddelde burgerstem.

Samenleven vergt inspanning

De stad is van iedereen. Van hondenliefhebbers en vogelkijkers. Van jeugdverenigingen en vissers. Van rustzoekers én babbelaars. Het vergt inspanning om die diversiteit te laten samenleven. Maar als we elk blafje, elk lachje, elk stemgeluid gaan problematiseren, dan blijft er weinig stad over. Enkel stilte. En eenzaamheid. Laat de hondenweide vooral een plek blijven waar het mag: blaffen, snuffelen, spelen, praten, en even helemaal jezelf zijn — op twee of op vier poten.