"Wij weten dat ze onder de kiosk op het park, elektriciteit gaan aftappen om hun G.S.M op te laden"
Telkens wij er op hameren dat een veel grotere hap uit het stadsbudget naar de allerarms ten moet gaan en dat de tijd dringt, hoe dikwijls moeten wij dan horen: "Armen ? Ik zie geen armen!" Tijd voor een gesprek onder vier ogen met Sint-Vincentius!
"Pak dan toch uwen auto eens en rijdt door de sociale woonwijken, de auto's, die ge daar voor de deur ziet staan, die kunnen wij ons niet of met veel moeite permitteren." Tegen die opmerking valt er niets in te brengen want ze is juist. Daar blinkt de kraaknette auto de ene tegen de andere op. Waar vinden we dan wél die 10 procent armen van St-Truiden: in de lege brooddozen van één op de vier schoolgaande kinderen. Nu grote dagbladen die schrijnende toestand aan het licht hebben gebracht, is er geen twijfel meer mogelijk.
230 gezinnen
Op zoek naar bevestiging klopten we aan bij Sint-Vincentius, aan de Naamsevest. Daar gonst het van blijmoedige 'geefbereidheid', elke dag, een armentroost, dag in dag uit, gedragen door een groep van 35 personen, de 'crème de la crème', voor wie de verloning enkel bestaat in de 'dank U wel' van de 700 mensen die er trouwe klant zijn. 230 gezinnen in Sint-Truiden die dank zij Sint-Vincentius aan de barre armoede ontsnappen.
Door de plastiek bijten
Voeding, kledij en drank, onmisbare ingrediënten om gelukkig te kunnen zijn. En om de minderbedeelde kinderen eens iets speciaals te gunnen, werden er 5.100 Trud'Or bons van 30 euro per gezin uitgedeeld. Dat geld kwam terecht in het circuit van de plaatselijke handel. Hier neemt de Stad wél haar rol van 'Welkom' op zich: elk jaar een subsidie van belang en de betaling van de huur van het Huis van St-Vincentius, Naamsevest. Hoe houden die edele harten dat zware vrijwilligerswerk vol? Dat is toch een flinke hap uit hun vrije tijd! Een verantwoordelijke: "Als ge het goed hebt, dan moeten die mensen die hier komen, het toch ook goed hebben." En een andere: "Er kwam eens een jonge moeder met een kindje van zo rond de vier, vijf jaar een beetje eten vragen. Ik gaf 'make' enkele verpakte sandwiches Het kindje pakte er eentje en het beet van de honger door de plastiek. Als ge dat ziet, dan breekt uw hart toch! Geven is veel plezanter dan te moeten krijgen."
Elektriciteit aftappen
"We bereiken natuurlijk niet alle armen en sommigen willen gewoon niet in de rij komen staan. Wij weten dat ze onder de kiosk op het park, elektriciteit gaan aftappen om hun G.S.M op te laden. Er zijn er ook die een portie voedsel komen afhalen en die dan verdelen met vrienden in ruil om op de sofa te mogen komen slapen. Te groot wil de vereniging bewust niet worden. Want dan krijgt ge bureaucratie, directeurs, betaald personeel en dat is uit den boze."
Armoede is een industrie
Een geroutineerd lid zegt: "Armoede is een industrie. Er is iets aan het bewegen, ik voel dat. Van hogerhand beginnen ze te 'stoten' om alle vrijwilligersorganisaties onder één koepel onder te brengen. En voelt ge mij komen? Dan wordt liefdadigheid een mamoetbedrijf. En wie komt dan op de proppen? Een directeur, een onderdirecteur en vet betaald personeel. Postjes.... Her en der word ik het gewaar: ze willen van die vrijwilligers af. Ge hebt op een onbezoldigde werker geen vat! Voor een helper zonder wedde geldt de spreuk niet: Wiens brood men eet, diens woord men spreekt.' Over mijn lijk, het zal niet gebeuren! En de enige die altijd in de bres springt voor Sint-Vincentius, dat is Ingrid Kempeneers. Mij moogt ge niet vernoemen, maar haar wel..."
Doen we!
Comments