Ben je goed aangekomen, daar aan de overkant van de Styx? Je hebt mij toch wat in snelheid gepakt. Ook al hebben we met Trudocs snel bericht over jouw heengaan, zoals steeds wanneer iemand die mij nauw aan het hart ligt, vond ik amper mijn woorden.
Weet je Ludo, er komt dan een soort van paniekerigheid opzetten, die me eerder platgetreden zinnen doet neerpennen, exusez-le-mot, dooddoeners eigenlijk, dan wel rake en treffende woorden. Dan zie ik Margot al, zeer terecht overigens, met haar ogen trekken en die gedachte is, dat moet je zelf toegeven, vrij ondraaglijk. Het nieuws van jouw heengaan moest bij mij dus wat zakken. Maar nu, terwijl de maan hoog staat, vind ik de moed en de woorden om jou te schrijven.
Stephen en Mike
We zijn elkaar pas heel laat in ons leven tegen het lijf gelopen. Eerst liep ik, dat moet ergens in 1980 geweest zijn, jouw zoon Stephen tegen het lijf. Die zat samen met mij in het Heilig Hart College. Steenaertberg zeg maar. Van meester Herman tot meester Dupas. Een bank achter mij of voor mij, daar wil ik nu van af zijn. Later aan de Leuvense universiteit, werden we nog min of meer gelijktijdig verliefd op een huidige federaal minister. Maar dat is misschien iets voor een ander artikel en doet hier weinig terzake.
Jouw oudste zoon Mike, kende ik minder, maar ik heb pas later vernomen dat hij er op een heel moeilijk moment in mijn leven was. Ik heb hem toen stoemelings gemist, maar het is iets wat ik nooit zal vergeten. Ik wist immers dat er in de familie over gepraat was. Niet om te roddelen, maar om te helpen. Dave, ondertussen professor aan de Gentse universiteit en jouw jongste zoon, kende ik minder.
in picture: In de onderste rij zit Stephen Gelders met das en rode V-hals naast mij in het midden tijdens de klasfoto van het zesde leerjaar met meester Dupas
Margot en Toni
In het zesde middelbaar, begin jaren 90, kwam ik jouw Margot tegen. Iemand die samen met mevrouw Smets mijn leven veranderde. In dat laatste humaniorajaar brachten zij mij de liefde voor Nederlands en Geschiedenis bij. Tot op heden, eigenlijk het enigste wat ik min of meer kan. Margot combineerde stijl met intellect maar steeds gelaagd in empathie. Iets wat ik ook later in jou tegenkwam. Want Ludo, ondanks mijn positieve ervaringen met Stephen en Margot had ik in het begin zo mijn bedenkingen over de professor met liberale aspiraties. Toen we begin 2013 samen in de Cultuurraad zaten, hebben we elkaar pas echt leren kennen. Tot ergernis van de toch wel heel sympathieke maar bijwijlen ietwat chaotische directeur van het Cultureel Centrum, Stefaan Ottenbourgs. Jij was nu eenmaal zeer precies en had het geheugen van een olifant. Iets wat je Stefaan, af en toe, zonder hem te kwetsen maar zeer eloquent duidelijk maakte. We zijn er toen toch maar in geslaagd om de Toni Coppers Bibliotheek tot een feit te maken.
Plusgroep en Trudocs
Maar wat weinigen weten en ik nu wel mag schrijven, is dat de echte klik er pas tien jaar later kwam. In de vele telefoontjes die we pleegden tijdens mijn Trudocs-periode. Want jij had allang begrepen dat het met dat stadsbestuur stevig scheef liep. Jouw rebelse Plusgroep-bloed stroomde opnieuw door jouw aderen. Die vaccinatiefraude, die Geitenweide, die lening aan Jef Cleeren ... Dat was nog eens materiaal voor de Plusgroep geweest. Graag hielp je mee. Met kennis van zaken, weetjes of iets wat jouw simpelweg was opgevallen. Jouw guitigheid kon het niet laten. En net daar, ondanks het leeftijdsverschil, vonden wij elkaar. In die onverklaarbare liefde voor onze stad, in het rebelse en tegendraadse dat onze karakters kenmerkten en bovenal ... in een goede sappige, journalistiek onderbouwde scoop.
...
Het ga je goed Ludo Gelders, en bewaar ons daar maar een plekje. Want vroeg of laat komen wij met zekerheid aanschuiven. Bedenk al maar een goede titel voor een kritisch maar immer charmant tijdschrift.