Zaterdagmorgen, 08u00, reeds 20 graden warm, het begin van een dag om het heet te krijgen…. Tiba en ik naar de zaterdagmarkt, ondermeer op bezoek bij onze geliefde slager. Het is vandaag voor hen een speciale, maar ook een wat moeilijke dag: François, de bezieler, de stichter, de kwaliteitsman kiest ervoor om zijn pensioen als zelfstandige op te nemen. Het is zijn laatste dag op de Truiense markt.
Zijn zaak draait erg goed, opvolging verzekerd door Yannick met daarbij de prachtige assistentie van ons aller en geliefde Kaat. Hij kan dus met een verzekerd hart zijn verdiende rust gaan consumeren. Thuis wacht hem zijn vrouwtje, zijn toeverlaat die echter sukkelt met haar gezondheid. Een onbezorgde tocht naar een vakantie-eiland zit er niet dadelijk in. Toch wil hij voor haar het beste, samen die mooie dagen plukken, een verzekering opbouwen voor de herinneringen in de toekomst.
‘Marchandise’
Hij gaat onze Vurige Stede missen, het voor hem vanuit Wolvertem verre Sint-Truiden, jaren elke zaterdagmorgen bezocht, de stad waar hij zijn kwaliteit goed kon kwijt raken. Gekend en geliefd : deze morgen was het door de warmte nog rustig op de markt, nog weinig volk maar met één wachtrij en dat aan zijn slagerij-winkel op wielen. De Truienaar houdt van kwaliteit. Zeker als het om eten gaat, weet zij of hij de juiste ‘marchandise’ te kiezen, toch fijn om te weten dat mijn medeburgers ook hiermee bezig zijn! Een koffie achteraf op mijn geliefd terras, met natuurlijk redelijk veel volk waarmee ik graag een babbeltje slaat. Daar worden de ervaringen gedeeld, positieve herinneringen maar ook teleurstellingen.
Aan de kant geschoven
Een wat ‘rijpere’ man heeft zijn pensioen, een (h)eerlijke intelligente mens met heel veel ervaringen en interessante hobby’s. Gezien zijn goede fysieke en geestelijke staat, zou hij nog een deeltijdse activiteit willen ontwikkelen in dienst van een KMO in onze stad. Hij houdt van sociale contacten, waardoor zijn vrouwtje ook af en toe zou ‘bevrijd’ worden van zijn permanente aanwezigheid. Hij zag een vacature, had daarvoor gesolliciteerd en voldeed perfect aan de vereisten. Hij wordt echter aan de kant geschoven, duidelijk voor zijn leeftijd. Dit mag officieel niet gebruikt worden als argument maar ze stelde kortweg als reden van hun weigering dat ze 2 fulltime personen in dienst hebben genomen en dat er dus geen behoefte meer was aan iemand voor ‘enkele’ uren per week.
Moet er altijd ‘gekneed’ worden?
Kan perfect waar zijn. Is het echter geen zonde om al die ervaringen en levenswijsheden zomaar aan de kant te schuiven? Ok, het ‘kneden’ van een ouder mens is moeilijker dan bij een jonge snaak. Dé vraag stelt zich echter: moet er altijd ‘gekneed’ worden? Is een oudere persoon daarom duurder? Quid al de maatregelen die de regering voorziet om de mogelijke meerkosten te compenseren? Is een gemotiveerde en onderlegde medewerker vaak niet beter in de opbouw van klantenrelaties? Vertrouwen in een zaak begint met het vertrouwen krijgen in de medewerkers die je helpen.
Gedoseerde bezigheid
Ik ken ook zo’n een dame die in dezelfde situatie zit : té goed om niet meer buitenhuis te gaan werken, een gedoseerde bezigheid zou haar wel passen. Ook zij vangt bot als ze solliciteert : de bedrijven en de interimkantoren zijn nog zo onbeleefd haar doodgewoon geen antwoord te sturen ! Onbegrijpelijk: we moeten zuinig zijn op onze energiebronnen, is dit ook geen verloren ‘brandstof’?
Schizofreen
We hebben in onze omgeving zoveel licht belegen vrouwen en gerijpte mannen die maar al te graag nog iets extra’s willen doen. De KMO’ers klagen dat ze niemand vinden, … toch wel wat schizofreen als we gaan rekening houden met zoveel potentieel aan mensen die zich veel beter gaan voelen, moesten ze, voor de tijd dat ze dat willen én kunnen doen, meerwaarde gaan geven aan die bedrijven en hun klanten.
Kortzichtigheid van velen fnuikt veel gerijpte ambitie van anderen…