De wereld van Tony de Voeger: "Danny's Museum"

Als hij de kap over zijn hoofd trekt, kan hij haar nog ruiken. Danny woont te groot. Veel te groot. In sommige kamers van zijn huis is hij al jaren niet geweest. En de trap naar de derde verdieping is al zo lang niet gebruikt.

Heel soms wil hij wel naar boven gaan, gewoon om te kijken of alles nog precies zo staat als toen hij er voor de laatste keer was, maar beschaamdheid wint het telkens van nieuwsgierigheid. Hij schaamt zich tegenover de derde verdieping. ­Tegenover de kamers en de rommel. In de leeskamer staat nog een lamp die zijn papa ooit voor zeshonderd frank bij een antiquair in Luik kocht. Het is een staande lamp. Een trotse lamp. Danny denkt terug aan dat oud antiekwinkeltje aan de Place Saint-Lambert.

Hij heeft nooit begrepen waarom er meer antiekzaken zijn in Luik dan in Sint-Truiden. Luik is een veel antiekvriendelijkere naam, denkt hij. Sint-Truiden is te modern. Hij vraagt zich af of de staande lamp nog staat. Trots, in een pantser van stof. Danny hoopt stiekem dat de oude lamp erbij is gaan liggen. Languit, als een meisje van de steenweg voor haar klant.

De enige kamer die hij soms nog gebruikt, is een kamer op de tweede verdieping. Hij noemt het de Kamer van het Hart. In die kamer bevinden zich dingen die hem aan zijn vroegere liefdesrelaties doen denken. De dingen die vrouwen vergaten of gewoon achter wilden laten. Een haardroger. Een fotolijst zonder foto. Een kleine schminkdoos. Een strip anticonceptiepillen. Zes pillen weg, gestopt op een dinsdag. Een borstel. Een halflege fles shampoo voor beschadigd haar. Een lp van Raymond van het Groenewoud. Een badhanddoek met de vlag van Catalonië erop. En een grijze trui met kap van Nike. Als hij de kap over zijn hoofd trekt, kan hij haar nog ruiken.

In de borstel zitten nog wat blonde haren. Soms, als hij zich heel alleen voelt, pakt hij met een pincet een lange haar uit de borstel en legt deze dan op zijn hoofdkussen. De shampoo voor beschadigd haar gebruikt hij nooit. Van al zijn lichaamsdelen is zijn haar nog het minst beschadigd. 

Een paar maanden geleden heeft Danny zijn kamer aan zijn beste vriend Leon laten zien. Leon moest lachen, maar hij deed het niet. Dat is de ergste lach. Als je je lach inhoudt, blijft de lach misschien wel binnen, maar het medelijden springt als een wild konijn uit je ogen.

"Dit is dus de reden waarom je al meer dan twintig jaar alleen bent,” zei Leon. "Je hart klopt alleen maar in het verleden. Kijk dan Danny! Je hebt een souvenirtje van die pillenstrook gemaakt", vervolgde hij. 

Danny moest niet lachen, maar hij deed het wel. En toen Leon weer weg was, pakte hij product en een zeemvel en veegde hij zijn vitrines weer schoon. 

"Herinneringen zijn de enige kunstwerken die er echt toe doen," mopperde hij. Van het Groenewoud keek naar hem vanaf zijn platenhoes. 'J'veux de l'amour,’ zong hij. Maar Danny schudde nee. Al zijn vitrines zaten vol.,