De Wereld volgens Tony De Voeger: "De chauffeur van andermans pijn"

Ik bestelde twee donkere Leffe’s en ging op een barkruk zitten die kraakte toen ik erop plaatsnam.

Vrienden mogen me altijd bellen. Dat is wat vriendschap is. Absolute medewerking. Ze mogen me echt altijd bellen, maar ik ben het allergelukkigst als ze me midden in de nacht wakker bellen. Overstuur en met een gebroken hart, vanuit de stoffige gewelven van een oud bruin café, waar mensen alleen binnenstappen als ze op de rand van het kapotgaan balanceren. 

Misschien is het niet mooi om te zeggen, maar ik voel me pas echt nuttig als mijn vrienden ongelukkig zijn. Als ze me echt nodig hebben. Als ik een vangnet voor ze mag zijn in plaats van hun passagier. Ik ben het gelukkigst als ik de chauffeur kan zijn van hun pijn.

Een groene regenjas

Gisternacht, om 00.31 uur, werd ik gebeld door een vriend. Of ik naar een café in de stad wilde komen. Zijn vriendin had hem na een relatie van zes jaar en twee maanden afgedankt. Ik haat het woord afgedankt. Het dekt de lading niet. Afgedankten worden bij het grofvuil gezet of over een haag gegooid, iemand met een gebroken hart voelt zich niet weggegooid. Eerder vermorzeld. Platgetrapt als een kakkerlak. 

Toen ik uit de taxi stapte, zag ik hem al aan de toog zitten. Diep bedroefd, zijn hoofd ietwat schuin, met een groene dichtgeritste regenjas. Die jas leek zijn lichaam wel bij elkaar te houden.

"Twee uur geleden, net voordat de ideale wereld begon, vertelde ze me dat ze me was ontgroeid. Ze had haar spullen al gepakt. Er stonden twee trolley’s naast de voordeur. Ik wist niet eens dat ze twee trolley’s had. Ontgroeid, toen ze dat woord zei, werd ik alleen nog maar kleiner. En zij leek op de abdijtoren. En ik, ik wilde zo graag van haar afspringen."

Ik bestelde twee donkere Leffe’s en ging op een barkruk zitten die kraakte toen ik erop plaatsnam.

"Mensen die zeggen dat ze je zijn ontgroeid, vergeten vaak dat juist de mensen die ze zijn ontgroeid ervoor hebben gezorgd dat ze konden groeien. In relaties krijgt de persoon die zich wegcijfert en de ander laat groeien, vaak de schuld."

Nog geen uur later hadden we Sint-Truiden op z'n kop gedronken. Er zijn van die nachten dat alleen praten niet helpt. Dat het verstand verdoofd dient te worden. Nachten dat je niets aan Einstein hebt en alleen Brusselmans mag meelezen.

"Ik wil haar terug. Ik wil haar laten zien dat ik ook kan naar haar toe kan groeien. Zal ik haar bellen?" vroeg hij. Ik keek naar hem. Naar zijn immense liefdesverdriet. “Het lijkt me niet het moment om haar op dit nachtelijk uur te bellen.” “Maar ik wil niet alleen in mijn bed liggen," zei hij. “Dan kom ik naast je liggen."

Isis

In zijn huis rook het naar Isisschotel die zijn ex-vriendin gisteravond nog voor hem had gehaald. Ik liep de keuken in en zag dat ze een extra grote schotel voor hem had meegebracht. Ze wilde misschien niet meer met hem leven, maar ze wilde niet dat hij zou verhongeren. Vanuit de keuken vroeg ik of ik koffie voor hem moest zetten, maar hij reageerde niet. Hij sliep al. Ik deed mijn schoenen uit en ging naast hem liggen. De volgende dag werd een lange dag. Zo lang dat hij ons wederom leek te ontgroeien.

Beeld is AI gegenereerd