Maandag om de 14 dagen komt onze kleindochter op bezoek. Wij beiden reeds voorzien van elk 2 prikjes, dus minder risico voor onszelf én voor de medemens. Steeds is dit een momentum van heel veel aandacht voor dat klein mensje.
Ze wordt in augustus 2 jaar en kan de gevoelige snaren van ons 2 heel goed bespelen: een koekje is een ‘boupa’ en dit woordje schalt door de keuken als we maar in de buurt komen van de keukenkast waar al dat lekkers ligt! Het weer liet het maandag nog toe, we hebben in onze stad diverse speeltuintjes ter beschikking, het een al beter onderhouden dan het ander. Het is voor haar én voor ons ook een moment van sociaal contact, eens praten met iemand die je niet kent, kan heel aangenaam zijn.
Onze Tiba heeft ook haar beweging nodig, dus 2 vliegen in 1 klap was meegenomen. Een kleine volksverhuis later (buggy, speelstok Tiba, verzorgingstas,…) en het proberen te plaatsen van de kinderstoel in mijn auto, wilden we dus vertrekken naar ’t Speelhof hier in het stad.
Brandweer, politie en toen de M.U.G. arriveren in onze straat : blijkbaar was er een jongere eenzame persoon triest aan zijn einde gekomen. Eenzaamheid is er dus ook in een warme stad gelijk de onze. Een alerte buurman had de man in kwestie een paar dagen niet meer gezien en heeft de hulpdiensten verwittigd, goede burgerzin getoond maar toch te laat om dit leven mogelijk toch een andere wending te geven…. Een praatje kost in feite geen tijd en kan zo opbeurend zijn voor die personen die geen achterban hebben.
Wij dus op naar ons praatje met diverse eerder niet bespeurde mensen. Iedereen een glimlach op het gezicht, blij ook eens te kunnen praten over de hond, de kinderen, het weer, wat sociaal contact dat deze mensen niet laat vergeten dat ze niet alleen op deze aardbol rondlopen…..