stockbeeld
Kermis in de stad, slapeloze nachten voor sommige personen bij ons stadsbestuur. Ze zullen wellicht wakker liggen van de gevolgen van dingen te verdoezelen enz… Deze story is genoeg bekend geraakt en zal wel zijn gerechtigheid krijgen. Tijdens een van mijn wandelingen en bezoeken aan mijn geliefd terras aan de Naamse Vest is er weer een en ander aan de oppervlakte gekomen.
Ook over en van mensen die wakker liggen ’s nachts, maar de slaap niet kunnen vatten door gepieker over hun eenzaamheid. Als illustratie graag het volgende (waargebeurd) verhaal : Jef (fictieve naam om het discreet te houden) woont alleen op een appartementje op de Grote Markt van onze vurige stede. Hij is zijn vrouwtje verloren een paar jaar geleden aan een pijnlijke kanker. Hij was in ’t stad gaan wonen, net om het wat gemakkelijker te hebben om voor zijn geliefde te zorgen. Niet veel later is ze dus verhuisd naar het hiernamaals… Eenzaamheid knaagt diep in zijn gemoed.
Ouderen tellen niet mee
Om de tijd te doden gaat hij regelmatig de stad in en koopt zijn levensmiddelen bij een lokale supermarkt. Het is voor hem kortbij, dus gemakkelijk. Op die manier komt hij ook andere mensen van zijn leeftijd tegen. Zo stond er een madammeke in de winkel te zoeken naar een bepaald product. Jef wilde helpen, wist het zelf niet liggen en vraagt een medewerkster van de winkel om raad. Die studente wist het ook niet en gaat naar haar chef. Als een briesende leeuw komt ze van boven af en verwijt de winkelbediende dat ze zich beter zou bezig houden met het vullen van de rekken. Ondertussen weten Jef en de mevrouw nog niet waar het product te vinden is. Een onbegrijpelijke houding van ‘die chef’ ten opzichte van de klanten. Het zijn oudere mensen en die tellen niet meer mee blijkbaar…
"Jef houdt van een babbeltje en verneemt ondertussen dat zijn toevallige ontmoeting ook bijna sterft van eenzaamheid. Ze vertrouwt Jef toe dat ze er ernstig over denkt er een einde aan te maken.
Fris en montere geest
Alleen zijn mag geen straf zijn. De gemeenschap heeft nood aan antennes zoals Jef: een man waarvan zijn lichaam een leeftijd op de teller heeft, maar waar zijn geest nog fris en monter kan zijn. Het kermisgeluid dat via zijn gesloten raam toch binnendringt, verergert zijn alleen zijn : mensen in groepjes zien flaneren en hij dus alleen, … het nodig echt niet uit om die Grote Markt te gaan bezoeken. Gelukkig zijn er nog enkele volkse, aangename terrassen waar gaan zitten uitnodigt tot een gesprek waar de bezoekers nog tijd maken voor elkaar !
Er zijn effectief initiatieven, genomen door de stad en dit specifiek voor senioren maar nog heel veel mensen worden niet bereikt.
Het is volgens mij aan ons allen, als bewuste burger, om hier actiever mee om te gaan. Zullen we wachten met persoonlijke initiatieven totdat we gaan ruiken waar een eenzaam mens net nog geleefd heeft ?