Op een zonnige middag afspreken met Erik Jamar en samen genieten van een glas wijn mogen we echt geen straf noemen. Een beetje ‘underdog’, een man die bekend is in Sint-Truiden maar ook veel onbekende kantjes heeft.
Hij verdient dus een interview, nieuwsgierig als ik ben om de man achter die foto’s beter te leren kennen. Hij stelt namelijk momenteel foto’s tentoon in The Humphrey’s, ons gekend theatercafé aan CC De Bogaard.
Erik, vertel eens iets over je persoonlijk zijn
Ik ben geboren en getogen in Sint-Truiden, bij de Broeders in ’t stad naar school geweest, dan Leuven op een ietwat rebelse manier wat onveilig gemaakt, maar toch mijn diploma behaald als sociaal assistent bij het Hoger Instituut voor Sociale Readaptatie wetenschappen.
Ondertussen ben ik de kaap van de 50 gepasseerd en dit reeds met enkele jaren. Het leven gaat echt snel…
Een magere troost misschien maar je leeftijd is niet af te lezen van je gezicht. Heb je een specifieke visie op het leven en je entourage?
Als praktisch gericht sociaal assistent werk ik reeds 20 jaar voor onze stad, meer bepaald voor de Jeugddienst. Ik werk als jeugdwerker en ben mee verantwoordelijk voor het jeugdwelzijn en de strijd tegen kinderarmoede. Onze dienst en ikzelf hebben een duidelijke visie die in feite weinig of niet wordt aangetast door de wisselende politici die voor het algemeen de neiging hebben om hun licht te laten schijnen omtrent het beleid. Ik heb reeds gewerkt met zowat alle kleuren politici tijdens die 20 jaar maar nooit problemen ondervonden. Het afscheid van de laatste schepen Nina, die een privé carrière gaat uitbouwen, vind ik spijtig, een vrouw die weet waar de klepel hangt, in feite hét voorbeeld voor ‘the American Dream’, een voorbeeld voor de jeugd waarmee ik elke dag werkt.
Je hobby is fotografie. Hoe ben je daartoe gekomen?
Ik heb alles zelf geleerd, me niet laten beïnvloeden door de visie van professionals in die sector die op een meer technische manier foto’s gaan bekijken. Ik ben begin jaren 90 gestart met graffiti, een expressie van mijn visuele kant. Wat moet men doen als men niet kan zingen hé (lacht). Zo’n werk is dikwijls erg tijdelijk en moest vereeuwigd worden, waarbij dan de menselijke toeschouwers niet mochten ontsnappen. Op die manier ontdekte ik mijn talent om personen te vereeuwigen. Amateurmodellen werden door mij digitaal ingepakt, wat die dames dan weer konden gebruiken om een carrière uit te bouwen. Zo heb ik voor L-Magazine modellen gefotografeerd en dus helpen groeien in een moeilijke wereld.
Om die modellen goed in te schatten is het belangrijk om zich op heel korte termijn in te leven en een band op te bouwen, wat hun toelaat zich te laten zien op een natuurlijke manier.
De tentoonstelling die nu loopt in The Humphrey’s gaat begin maart een nieuwe serie foto’s krijgen. Ik doe dit niet om te verkopen maar wel om wat meer ‘exposure’ te krijgen omtrent mijn hobby of liever deeltijds beroep.
Zo’expo laat me ook toe om te genieten van soms vluchtige maar ook meer diepgaande gesprekken met de bezoekers, kortom een zoeken naar bevestiging voor de introverte kant in mijn persoon. Daarom is de plaats van mijn tentoonstelling belangrijk: kunst moet zeker niet altijd in een galerij maar dient men te laten leven en ademen in een ruimte waar mensen op een ongedwongen manier kunnen naartoe komen. Sommige foto’s gaan ook iets rebels loslaten, een karaktertrek die ik als supporter van STVV vroeger meer dan eens liet zien.
Een laatste vraag Erik. We zijn in 2024 aanbeland, politiek geïnteresseerd?
Niet speciaal, ik heb in mijn jonge jaren wel eens meegedaan. Die ambities zijn opgeborgen. Mijn lieve dochter van 11 jaar en mijn schat van een vriendin zijn dé centrale figuren in mijn leven, die alle aandacht mogen krijgen.