Fatbikes, waterpistolen en verkeersgekte: het zuiden begint achter de Veemarkt

Wie op een zomerse avond door Sint-Truiden wandelt, zou zweren dat hij in Napels is beland. Niet alleen door de warmte en de sfeer, maar vooral door het chaotisch verkeersbeeld en het gebrek aan handhaving.

“E ras apoat”, zou een Truienaar zeggen: een dolle bende zonder veel orde, met een stadsbestuur dat al jaren worstelt met een coherent verkeersbeleid. En dat begint intussen zwaar te wegen op de gemoedsrust van de inwoners.

Over spek en seks

Luc Appermont komt binnenkort nog eens langs met zijn show — vermoedelijk met Margriet en enkele dubbelzinnige grappen. Maar op straat zelf is de sfeer minder vrolijk. Een medeburger, die een tijd uit beeld was, viel 15 kilogram af, op een dieet van zelfgebakken brood en 1,5 kg mager spek per week. “En veel seks,” voegde hij eraan toe. Zijn zoon, met wie hij aan tafel zat, nuanceerde droogjes: “Maar dat zal dan op een ander zijn zeker…” Van je kinderen moet je het hebben.

Chauffeurs zonder schroom

Het stadscentrum wordt overspoeld door stepgebruikers, sportwagens, fatbikes en hardnekkige verkeersovertreders die zich weinig aantrekken van regels of anderen. Zaterdagmiddag, centrum Sint-Truiden: een blonde jongeman op een elektrische step laveert aan hoge snelheid tussen voetgangers. Geen spatje respect voor andermans veiligheid.

Aan de Naamsevest spelen BMW’s en Mercedessen hun eigen versie van de Formule 1, compleet met opspattend grind en knallende uitlaten. Overdag, ‘s avonds, in het weekend – altijd is er wel iemand die wil bewijzen wie het hardst, luidst of roekeloost is.

Ongezonde mix van frustratie en vooroordelen

“Waar halen die gasten het geld vandaan?”, klinkt het op café. En vaker dan ons lief is, wordt er dan een kwalijke link gelegd tussen afkomst, gedrag en bezit. Racistische echo’s klinken als rechtvaardiging voor frustratie — en dat is verontrustend. Want het echte probleem zit dieper: Sint-Truiden mist al jaren een degelijk mobiliteitsplan én handhaving.

Zonder plan geen rem

De afsluiting van de kop van de Stapelstraat gaf een fractie van rust, maar ook daar trokken bestuurders zich niets aan van verbodsborden. Een oudere man met strooien hoed en bril werd spontaan verkeersagent: met armgebaren en mimiek probeerde hij chauffeurs op andere gedachten te brengen. Tevergeefs. Achter het stuur verandert de vriendelijke buurman in een gladiator met een speer. De Zoutstraat als strijdtoneel, de kleine ring als arena.

De jeugd, de toekomst… of het probleem?

Dan zijn er nog de jongeren met hun ‘fatbikes’ en waterpistolen, die voetgangers nat sproeien alsof het een spel is. Onschuldige jeugd? Nee, zeggen velen. Het is een symptoom van een generatie die opgroeit zonder grenzen, zonder richting. “Waar zijn de waarden en normen gebleven?”, vraagt een verontwaardigde burger zich af. “Zo beginnen ze, en binnen een paar jaar terroriseren ze ons van achter het stuur.”

Wachten op beleid dat verder kijkt dan de stembus

De politie? Die doet wat ze kan, maar is zichtbaar overbevraagd of onzichtbaar afwezig. Meer blauw op straat, meer camera’s? Het blijft dweilen met de kraan open zolang er geen duidelijke visie is. Want ook al hebben onze lokale bestuurders de beste intenties, de stem van de burger klinkt steeds wanhopiger.

“Ga eens op een terras zitten”, zegt een cafébaas, “en je hoort meteen waar het wringt én wat de oplossingen kunnen zijn.”

Een stad zonder stuurman

De burgers vragen geen mirakels. Ze willen rust, respect, en een stad waarin zij zich niet moeten afvragen of ze straks aangereden worden op het zebrapad of natgespoten worden op weg naar de winkel. Een doordacht verkeersplan, duidelijke handhaving, en vooral: een langetermijnvisie die verder reikt dan de volgende verkiezingen. Dat is wat deze vurige stad verdient.

Of om het met de woorden van een bezorgde Truienaar te zeggen: “We zijn het zo beu als koude pap.” Hoog tijd om het vuur te gebruiken om orde te smeden, niet om alles te laten opbranden.