Zondagmorgen, heel klassiek, met ons Tiba naar de bakker, Anneke, Laura & Dirk, ze zorgen toch maar elk moment voor allerlei lekkers, broodjes en andere toppertjes om dat weekend een extra cachet te geven.
Sedert vorig jaar zijn we gewoon in de rij te gaan staan, allé, gewoon, het wordt een gewoonte, maar zomaar een winkel binnenvliegen doen we niet meer. Deze morgen ook, een vriendelijke man die achter ons stond, lichtjes kou aan het lijden (hij had zijn jas vergeten aan te trekken) merkte ook op dat het toch zo’n beetje een ‘oorlogsbeeld’ geeft, allemaal braaf in de rij staan, wachten tot je de boodschap mag doorgeven en betalen.
Een man was met zijn fiets gekomen, een beetje onhandig geparkeerd, maar met het excuus zijn tweewieler te gebruiken in plaats van de auto, die ‘m toch niet kan kwijt geraken in onze stad. Een lichte overstatement als je natuurlijk bereid bent om een paar honderd meter te stappen. Dat is nu net wat we met ons allen in onze hoofden wat zou moeten aanpassen : parkeren pal voor de deur van een winkel, zoals in de tijd van Jef, dubbel of driedubbel gaan staan,… dat kan natuurlijk niet meer en zou nogal asociaal zijn.
De fiets, de benenwagen, … het kan perfect, is gezonder, het vergt wat meer tijd misschien, maar wel minder uitstoot van vervuilende gassen, roet en andere niet gefilterde stoffen.
De stad zou moeten durven beslissen om het autoverkeer wat meer te luwen, wat te ontmoedigen.
Dat is natuurlijk politiek een beslissing die moeilijk ligt, kan wat stemmen kosten, maar iemand moet het naar voren laten komen. Een consensus vinden opdat de winkelier het zijn klant gemakkelijk maakt, tegelijkertijd de knopjes bij de klanten wat bijdraaien dat ze eerst nadenken vooraleer ze hun vervuilende machines laten starten. Niet gemakkelijk, geef ik heel eerlijk toe.
Creativiteit van de winkelier door bijvoorbeeld grotere aankopen ’ s avonds te gaan leveren, kan soelaas brengen. Sommige zaken doen dit reeds, wat dikwijls leidt tot een groter aangenaam belevenis-gevoel bij de klant : hij of zij moet niet sleuren en krijgt de ‘marchandise’ veilig bij hem of haar thuis geleverd.
Kleine pakjes zelf meenemen, naast de stoel in een gezellige horeca-zaak zetten om dan te genieten van een lekkere koffie, een goed pintje, een fijn glas wijn, dàt is genieten van onze stad. Happy feelings promoten, daar ligt volgens mij dé kernboodschap voor ons stadsbestuur. Dat zou onze middenstanders tenminste steunen, zij die zich toch nog steeds aardig blauw betalen aan allerhande taksen en kosten, huur, hoge energierekeningen,… Als die winkeliers nog meer gaan wegvallen, is het gedaan met de bakermat van Sint-Trudo, onze heiige man die toen ook reeds de commerce aan ’t promoten was.
Niet vergeten dat Truienaars, autochtoon of aangespoeld, het zijn en blijven handelaars in hart en nieren, in de wieg gelegd om de behoefte van de burger mooi te helpen invullen. Dat mag het huidig bestuur ons niet afnemen, onze eigenheid zal als sneeuw voor de zon verdwijnen!