Hier komt weer het zoveelste verhaal van de Stadsmiskleunen, ze staan in de rij, een oprukkend leger. Twijfel niet aan mijn verstand, beste lezer, vermoed bij mij geen vergevorderde alzheimer, want het artikel is mij verteld door de heer Luc Geysens, dus het draagt het zegel van de betrouwbaarheid.
Woensdag, de zeventiende, laat Ingrid Kempeneers onze verslaggever per brief weten: "De stad komt bomen planten op Terbiest." 34 jaar zijn de 'Terbiestenaren' al aan het wachten op een voetpad en op een fietspad. 34 jaar lang, nul reactie vanwege de welkomstad! Waarlijk een staaltje van schuldig verzuim: er komen alsmaar meer wijken bij en 'moederkes' met hun kinderwagen of rolstoelgebruikers zijn verplicht op de rijweg te gaan. Er is veel passage, de weg is aan de smalle kant, er wordt gevaarlijk hard doorgevlamd, hart vasthouden voor het volgende ongeval.
Twee potten verf
Er zijn daar wel twee verhoogde snelheidsbeperkers aangelegd, maar een man die er kortbij woont zegt regelmatig ,'s nachts vooral, de slag van de carrosserie tegen het verhoogde dek te horen. Mijnheer Geysens had in 2007 plannen laten maken voor een voetpad en voor een fietspad. Elf jaar later, in 2018, dook here Stippelmans in de politieke arena op: hij smeet de 'plannen Geysens ' in de vuilbak. En, denk niet dat het een mop is, hoor, Stippel liet fietsjes op de rijbaan schilderen.! Alle gevaar was met eén of twee potten verf geweken. Die verwaande laksheid verwondert mij niet: aan Sancta Maria, een ziekenhuis, is dertig km per uur de regel. De boom in, met uw petities, zegt de schepenbank, het blijft daar 70 per uur. 10? zeg maar méér dan honderd, ze hebben daar alle bomen moeten wegdoen, elke week lagen er een stuk of tien tegen de grond, Onze ex-politicus Geysens besluit: "Begrijpe wie kan "!