Afgelopen weekend was Patsy Sörensen te gast tijdens de tentoonstelling “Liefde en Lust in Tijden van Onrust” in de Zoutkist, die nog loopt tot 19 februari. Onze Eric Nulens voelde haar aan de tand.
Patsy Sörensen, lerares in het kunstonderwijs, was in 1987 medeoprichter van Payoke, een centrum voor vrouwen in de prostitutie en slachtoffers van mensenhandel in het Antwerpse Schipperskwartier. Voor de SP werd ze in 1988 verkozen tot gemeenteraadslid van Antwerpen. In de aanloop naar de verkiezingen van 1994 stichtte ze de Beweging voor Sociale Vernieuwing die in kartel ging met Agalev waarna Sörensen schepen werd bevoegd voor Emancipatiebeleid, Burgerlijke Stand, Jeugd en Ontwikkelingssamenwerking. In 1999 verliet ze de Antwerpse gemeenteraad en -bestuur om te gaan zetelen in het Europees Parlement. Bij de gemeenteraadsverkiezingen van 2000 sloten Sörensen en haar BSV in Antwerpen een kartel met Vivant. In 2004 stopte ze met politiek maar blijft actief met voorspraken en adviseren. Officieel is Patsy niet meer actief binnen Payoke, maar is ze toch wel dé begeesterende stichtster, die de huidige 25 medewerkers extra motivatie bezorgd als ze eens binnenloopt op de hoofdzetel.
Welkom in Sint-Truiden mevrouw Sörensen. Hoe bent u in onze stad geraakt?
"Ik ben met de trein naar Sint-Truiden gekomen, wat ik toch wel een ecologisch verantwoorde manier van reizen vindt. Gilbert De Braekeleer van H.V. Humanisten Haspengouw-Hesbaye is me komen afhalen aan het station. Deze namiddag geef ik een uiteenzetting in de kunstgalerij ‘De Zoutkist’ wat zal gaan over mijn standpunten over mishandeling van vrouwen, maar ook over andere mensen in onze maatschappij. Aansluitend is er een panelgesprek gepland met enkele andere deelnemers die ook bezig zijn met de thematiek. (nvdr : deelnemers zijn Ludwig Vandenhove en Peter Deltour, dit als plaatsvervanger voor onze burgemeester Ingrid)"
U bent volgens mijn informatie een ervaringsdeskundige pur sang… Kunt u me hieromtrent iets meer vertellen?
"Ik heb een enorme levenservaring opgedaan door specifiek in conflictgebieden te gaan kijken om te komen tot een menselijke oplossing. Ik kan u het volgende voorbeeld geven: We komen soms in contact met jonge mensen die bij ons in België belanden en in contact komen met mensen met niet de juiste en eerlijke intenties. Ze belanden in de prostitutie wat dan hun enige bron van inkomen wordt maar waarmee de achterban moet worden onderhouden. Geld zien voor hen is alles. De vraag hoe dit is verdiend, wordt niet meer belangrijk. Ik ben diverse malen naar hun thuisbasis gereisd om daar de situatie te gaan inschatten en te bespreken met die ouders en familie. Het is dus een kwestie voor die jongeren om hun lichaam te verkopen, dus enkel om hun eigen lichaam te kunnen behouden. Vreselijk hé."
Ondervindt u verschillen tegenover vroeger wat de prostitutie betreft?
Het generatieverschil qua perceptie tussen oudere en jonge mensen is bovendien totaal anders. Momenteel is prostitutie een puur commercieel gegeven, wat dus geld oplevert en wat minder ethische vragen laat opborrelen dan vroeger. Chantage is in die sector echter enorm groot. Jonge mensen hebben op dat vlak veel meer mogelijkheden: de sociale controle is veel sterker geworden door al die moderne sociale media, wat an sich dan weer leidt tot andere vormen van onderdrukking en chantage. De tegenstelling qua mentaliteit in pakweg Iran en hoe wij dit type van werk bekijken is enorm. In Iran zelf wordt iemand die zich prostitueert uitgesloten, zwaar gestraft, zelfs gedood. Een Iraanse die bij ons in België leeft, het oudste beroep ter wereld uitoefent, maar dan wel haar centjes overmaakt aan haar familie in Iran, wordt beschouwd als dé redder van de familie. Het is voor het meisje dat bij ons leeft een soort van overleving, waarbij ze tegelijkertijd haar familie een iets beter leven kan bezorgen.
Patsy, ondervind je andere, misschien ‘innovatieve’ vormen van onderdrukking in onze Westerse maatschappij?
Ik ben dus dikwijls in die conflictgebieden geweest en heeft zelf mogen ondervinden dat men daar België beschouwt als het land met mensen die alles hebben en zij dus niets dan ellende. Een vorm van moderne slavernij in België is de uitbuiting van arbeidskrachten met buitenlandse roots. We hebben bij ons veel arbeiders te kort die vakbekwaam zijn. Dus komen er mensen uit exotische of oosterse oorden, die enkel hun eigen taal spreken, dus vreemd zijn voor talen die bij ons regelmatig worden gesproken. Ze worden door mensen gelokt die dikwijls hun eigen roots hebben en dit met contracten die ze oorspronkelijk begrijpen, doch eens bezig, een overeenkomst in één van onze landstalen tekenen waar de praktische uitvoering van die voorwaarden aardig zijn aangepast. Het worden in feite de moderne slaven in onze maatschappij. Alles wordt geregeld door dit soort van koppelbazen, dus ook de soms erbarmelijke huisvesting die daarmee samen hangt.
Is België dus echt het land van melk en honing?
Het wordt inderdaad nog erger door de perceptie in die landen van oorsprong over België. We zijn voor hen echt het land van melk en honing, ondanks alle wil van de Belgische regering om het af te raden naar ons land te komen. Het beeld om veel geld te verdienen is erin gebeiteld. De buitenlanders die bij ons werken, worden bovendien in hun geboorteland nog eens extra uitgebuit of gechanteerd. De tegenstelling is enorm aan het worden, wat dus in de nabije toekomst nog meer mensen gaat aantrekken om bij ons hun geluk te beproeven.
Wat is tenslotte de link met kunst , dit in de context om in de Zoutkist een uiteenzetting te geven?
Kunst creëert zelfvertrouwen wat dus essentieel is om voor mensen met een laag zelfrespect kansen te scheppen om te ontsnappen aan die moderne slavernij, zowel in de bouw – als in de landbouwwereld.