Ons Tiba wat vroeger uit haar bench gehaald, onze wandelschoenen aan en om 6u15, een onwaarschijnlijk vroeg uur voor een zondagmorgen, richting Velm vertrokken. Daar werden we opgewacht door zomaar eventjes 2 gidsen, elk gespecialiseerd in hun domein.
René kent heel veel van kruiden en André weet ons zowat alles te vertellen over het leven van de vogels in Haspengouw. Beiden gewapend met een boek vertrokken we te voet naar de provinciegrens richting Brabant. Afwisselende beelden , de vroege zon op ons gezicht, het jasje dicht (6° Celsius) en genieten van het gezelschap en de uitleg. Een fazantenhen, weggedoken in het struikgewas, werd door ons Tiba opgejaagd en achtervolgd, een ongelijke strijd gezien onze Spaanse jager nog niet voorzien is van vleugels…
Hersenkronkels
Een regendouche op de terugweg, waar we in de kiosk op het Gemeenteplein werden opgewacht door 2 frisse dames die ons voorzagen van een broodje met spek en ei. Kan een morgen nog mooier zijn? Met vrienden samen op tocht, terug kijken naar de natuur, naar zaken die we misschien wel wisten maar reeds lang verdrongen zaten in onze hersenkronkels.
Bronnen
Terug naar de stad met de auto, zomaar recht naar huis ligt moeilijk. De Bron is kortbij en gezelschap is vlug gevonden om samen te gaan genieten van een heerlijke koffie.
Deze brasserie is, dixit Peter, meer dan zomaar een café, meer een ontmoetingsplaats, een buurtplaats waar de mensen zich thuis voelen, waar grote verhalen worden verteld, waar de buurt wordt wakker gehouden en waar sociale controle op een positieve manier wordt ervaren.
Wie zijn ze, wat doen ze
De avond voordien trouwens daar mijn avondwandeling met TIba afgesloten met een heerlijke Chimay van het vat, zo eentje voor het slapen gaan. Ik zat daar te luisteren, zonder me te mengen, naar mensen uit mijn buurt, sommigen zoekend naar antwoorden over de functies die de lokale politici innemen en hoe ze die invullen. Veel onduidelijkheid troef, wie zijn toch die mensen die ons vertegenwoordigen in de gemeenteraad, wat doen ze? Kunnen we ze bereiken of krijgen we gestandaardiseerde antwoorden per mail terug, bang afwachtend of er ooit gehoor aan wordt gegeven ?
Spanning
Oudere mensen leven in een kleinere ‘leef bubbel’, zien dikwijls niet meer dan hun straat, hun buur en moeten noodgedwongen kijken op het vuil dat anderen hebben achtergelaten. De ergernis hieromtrent wordt groter en groter, de egocentrische houding van jongeren én ouderen om zomaar spullen te dumpen leidt tot spanning en vervreemding. Dat past niet echt in onze maatschappij, terug aanzetten tot wat meer idealisme gaat iedereen gelukkiger maken. Een invulling die onze lokale politici zouden moeten invullen, niet eenvoudig, besef ik, maar niet geschoten is zeker mis…
Comentarios