Straks word ik 50. Mijn vriend Simon zette twee maanden eerder koers over die bijzondere grens van een halve eeuw. Alleen, Simon mocht niet ouder worden ...
Ergens rond de 20ste juli. Ik stap gehaast uit de trein op het vernieuwde Perron 1 van het station van Sint-Truiden. Ik weet nu al niet meer waarom ik zo gehaast was. Met een flinke tred draai ik de Prins Albertlaan in. In mijn ooghoek zie ik Simon. Ik vertraag. Heb eigenlijk zin om even een babbeltje te slaan. Maar ik moet nog iets uittikken. Vraag me vandaag al niet meer wat. In ieder geval, ik versnel en ga verder op weg. In mijn onderbuik voel ik dat dit een slechte beslissing is.
Zuster Fernanda
Een week later. In die heerlijke delicatessenzaak Dony midden de Luikerstraat sta ik wat tegen Pano te leuteren over het eiland Tinos, waar we elkaar in de nazomer van 2023 zijn tegengekomen. Sint-Truiden op zijn fijnst. Tot ik Caroline hoor zeggen, tegen iemand anders. "De zoon van Guy Schalenbourg". Het komt in mij op om te vragen wat er dan precies gebeurd is. We kennen elkaar immers goed. Caroline, Simon en ik zijn allemaal van hetzelfde jaar 1974 en hebben alledrie poppenkast genoten van Zuster Fernanda. Maar iets in mij houdt mij tegen. Ik kan het wel raden, maar wil het niet weten. Een dag later volgt het nieuws via de facebookpagina 'Ik Woon in Sint-Truiden': 'Simon Schalenbourg is overleden.' Ik moet mij neerzetten en letterlijk naar adem happen.
Ha Simon!
Simon was mijn jeugdvriend. Simon was altijd anders. Maar steeds eerlijk en ontwapenend. Ik weet zelfs niet wat hij had, het interesseert mij tot op de dag van vandaag ook niet. Simon was gewoon Simon. Dat was hij zo voor mij. Maar ook voor Arnout Sneyers, Wilfried Pfeffer en Koen Luwel. De bende van de Stapelstraat. En ik vermoed voor een hele hoop andere mensen. Later verliezen we elkaar uit het oog. Arnout, Wilfried, Koen en ik gaan naar het College en dan naar Leuven zonder Simon. We trouwen, er komen kinderen, scheiden. Enfin, sommigen toch. Het leven neemt zijn gangetje. En toch ben ik zo fier als een gieter wanneer Simon ergens in 2010 met zijn eigen Taxibedrijfje: Ha Simon! begint. Meteen een succes overigens.
Maar nu is Simon er niet meer. Pas een maand later, kan ik er iets over schrijven. Ik weet het: "Vandaag jij, morgen ik" Toch doet het pijn. Meer dan ik verwacht had. Al was het maar om het feit dat je vanaf je vijftigste, je jeugdvrienden langzaam maar zeker zachtjes moet afgeven.
Trudocs wenst Guy, Anneke, David, Elisabeth en Helena alle moed in deze moeilijke dagen.
Simon was mijn vriend en hij was een prachtig man.
Comments