Tiba en ik waren op wandel en gestopt voor een lekker koffietje in De Bron op de Naamsevest. Tiba trekt me het zebrapad over, natuurlijk eerder verleid door de voor haar heerlijke hondenkoekjes die onze lieve Sabrina aan alle viervoeters geeft bij een bezoek aan hun zaak.
Op het terras zat een mengeling van (ex)-Truienaren, dus ook echte, maar ook enkele aangespoelden, waaronder ik mezelf mag rekenen. Het ging over het ‘normaal’ zijn en welke vragen men zich daaromtrent kan stellen. Wat is normaal? Wat is dus de basis, de norm, die we dienen te hanteren om te bepalen wat als ‘normaal’ wordt beschouwd?
Vreemden
Het ging natuurlijk in die context over het feit in hoeverre ‘vreemden’ als ‘normaal’ worden beschouwd. Wie is trouwens vreemd? Ben ik een vreemde omdat ik niet geboren ben in Sint-Truiden? Ben ik een vreemde omdat ik het typisch dialect van onze stad niet spreek? Hoe gaat men om met mensen met een getinte huid? Beschouwen we hen, met of zonder een sluier, als ‘vreemd’? Zijn die in de ogen van ‘onze’ mensen dus normaal of niet normaal?
Vrije meningsuiting
Als we de berichten op het internet nalezen zien we echte haatboodschappen omdat een jong meisje met een sluier een bronzen medaille haalt voor het Belgisch team. Het is misschien vreemd om te zien maar ze komt voor haar overtuiging uit en moet dan opboksen tegen de erg kortzichtige visie van sommige Vlamingen. Echt onbegrijpelijk dat sommige vrouwen en mannen zo eng uit de hoek kunnen komen.
Wat is hun norm?
Wat is hun norm? Wat beschouwen zij als ‘normaal’? Ik vind het volkomen normaal dat iedereen die hier leeft zich dient aan te passen aan ons ‘klassiek leefpatroon’. Als er bijvoorbeeld een Jood naast mij komt wonen met ‘krulletjes’ ga ik misschien raar opkijken maar ik kan ‘m toch niet dwingen zijn lokken af te snijden. Die mens gaat werken, is zelfstandige, heb ik daar last van? Neen dus.… Als er Indiërs naast mij wonen die ik niet versta (zelfs niet in het Engels), kan ik mij vragen stellen over hetgeen men hier komt doen en over hun doen en laten. Het geeft me een veilig gevoel als ik weet dat onze overheid die mensen controleert. Als ik gekleurde jongens tegen alle verkeersregels hun step zie gebruiken op de Naamsesteenweg, stel ik me ook vragen over hun normbesef. Dan is het aan de lokale overheid om hen duidelijk te maken dat zo’n zaken niet kunnen in onze maatschappij en leefgemeenschap.
Opgefokte bromfiets
Als de Politie die lawaaierige Vlaamse kerel van Sint-Pieter eens kon te pakken krijgen die onze wijk ’s nachts wakker houdt met zijn opgefokte bromfiets en tegen alle verkeersregels in alle straten in en uit rijdt. Wat is zijn norm? Heeft hij geen opvoeding gekregen? Zijn zijn ouders mensen die hun zoon niet aankunnen?
Herman Brusselmans
Als we lezen hoe Trump tekeergaat op zijn meetings ten opzichte van zijn concurrent, tegenover bevolkingsgroepen, zijn opruiende haat- & ‘fake’-boodschappen, … dan zie ik veel gelijkenissen met de manier gelijk die met zijn korte snor in 1933 en volgende tekeerging.
Wat met de reactie van Herman Brusselmans over de gruwel in Gaza? Hij is misschien een stap te ver gegaan met zijn ‘Joden-uitspraak’ maar wilde volgens mij in feite de wandaden van de Israelische overheid aan de kaak stellen.
Islam
Als ik de reacties lees op het internet over de medailles gewonnen door Belgische mensen met een kleurtje, dan kan ik die lijn doortrekken, zijnde fascistische mensen, waarbij hun uitdrukkingen niet meer thuishoren in het vakje van ‘vrije meningsuiting’. Beschouwen ze dat als hun norm? Is dat het nieuwe normaal? Als we spreken over ‘geradicaliseerden’ denken we meestal aan mensen die de islam misbruiken om misdaden te begaan. De houding van sommige Vlamingen ligt er echter kortbij, een mogelijk explosieve mix van ingrediënten, die ons maatschappij echt moet in ’t oog houden.
Een ‘vlag’ die veel lading kan dekken…
We mogen blij zijn dat we enkele leuke Chinese, Thaise, Indische en andere Oosterse afhaalzaken in onze stad terugvinden, een meerwaarde om op een diverse manier uit te leven. We mogen dus ook blij zijn dat die medaille-winnaars hier zijn komen wonen, hier werken en hun participatie leveren aan onze gemeenschap, soms verliezen maar nooit opgeven. Die Belgische vlag die ze omhelzen als ze een medaille gewonnen hebben, kan veel aan, is een promotie voor ons landje maar getuigt van de diversiteit die de meesten onder ons gelukkig wel toelaten.
Comments