foto Mine Dalemans van Tjenneke Boffin
20 juli, dag van nationale rouw, een dag die gepast denkt aan de waterellende in ons land. We spreken nu veel over hetgeen gebeurd is in Pepinster, Esneux,… erg, heel erg. Verschrikkelijke beelden, mensen die werkelijk alles kwijt zijn. Verzekeringen, (Deel)staat vergoedingen, giften, … noem maar op maar dat emotioneel verlies, die foto van de bomma, dat juweeltje gekregen bij de verloving, die lelijke vaas van tante Irma, … het is die emotie die we die mensen niet kunnen teruggeven.
De mensen die verdwenen zijn, waarvan sommigen nooit meer zullen worden teruggevonden, opgeslokt door moeder aarde, gewoon weg… Het treuren voor die nabestaanden, het moet verschrikkelijk zijn : geen afscheid kunnen nemen, in de onzekerheid blijven of die persoon het nu misschien toch nog zou gehaald hebben.
Anderen zijn verdwenen en leven elders verder, moedwillig misschien, een nieuwe wending door een noodlot, maar voor hen waarschijnlijk welgekomen… Dag van solidariteit van noord en zuid, een dag waar België nog bestaat en dat net voor die nationale feestdag, le 21 juillet zonder nationale regenbui. Onze koning heeft zich van zijn beste kant laten zien, de botten mee, een zalvend woord, een trieste blik, hij was er toch maar voor die sukkelaars in de modder en stukken glas en steen.
Op zo’n moment denken de mensen als Belg en niet als burger die 4 of 5 ministerraden moet betalen. Moeten we nu dit land toch splitsen, wat gaat dan weer kosten? Wie zit daar achter? De postjes zijn misschien al verdeeld. Eens vragen aan onze minister-president. Hij zou Di Rupo missen, kan er toch goed mee opschieten zo te zien!
Benieuwd naar onze webshop? trudocs.be/shop